Ik hou van gamen. Mijn liefste herinneringen opgroeien zijn gamen met mijn vader. Hij heeft nooit gezegd dat ik een meisje was, dus ik zou niet moeten gamen, en hij verbood het nooit. Maar ik schaamde me nog steeds om mijn vrienden te vertellen dat ik heb gespeeld omdat het meer een jongensding was. Onnodig te zeggen dat dit artikel gaat over vrouwen in de gaming-gemeenschap, en waarom we onszelf niet accepteren.
Vrouwen gamen wordt meer geaccepteerd dan het ooit is geweest. In 2014 plaatste The Guardian een artikel waarin wordt beschreven hoe 52% van de gamers nu vrouw is. Dus waarom hebben we nog steeds de behoefte om onszelf te verdedigen als vrouwelijke gamers?
Mij is nooit verteld dat ik niet moet spelen tenzij het van een online kind is dat niet beter weet. Zelfs als mij werd verteld dat ik niet zou moeten gamen, zou ik zeggen dat dit niet de jaren 1920 is, ik kan doen wat ik wil. Ik denk dat het begint met de manier waarop we tijdens het opgroeien leren over rolpatronen. Jonge meisjes worden het slachtoffer in Disney-films en vroege videogames. Mario bespaart bijvoorbeeld altijd Princess Peach waardoor het lijkt alsof ze zichzelf niet kan redden.
Door de jaren heen is gamen steeds beter geworden als inclusief voor vrouwen. Personages zoals Lara Croft in Grafrover en Tifa Lockhart in Final Fantasy VII zijn hier uitstekende voorbeelden van. We krijgen nu zelfs vrouwelijke personages in de meeste FPS-games. Ik denk dat we vastzitten in deze denkwijze dat we slachtoffers moeten zijn om ons deel in de samenleving te passen. Daarom voelen we ons nog steeds minderwaardig aan mannen tijdens het gamen.
Welnu, ik ben hier om te zeggen dat we geen slachtoffers zijn, en we moeten stoppen met onszelf in de maling te nemen. De meeste mannen -actuele mannen, geen kinderen- accepteren ons als gamers. Wij als vrouwen moeten stoppen met denken dat ze dat niet doen.
Ooit het gezegde gehoord: "Niemand kan je minderwaardig maken zonder je toestemming." Eleanor Roosevelt zei dat en het is waar. Dit gezegde omvat niet alleen invloeden van buitenaf, maar ook onze eigen interne worstelingen. Ik denk niet dat onze problemen als vrouwelijke gamers extern zijn, maar intern. Wanneer we accepteren dat we worden verwelkomd in de gamewereld, zullen sommige dingen waarvan we dachten dat ze problemen waren, verdwijnen.
Ik zeg niet dat er nog steeds geen problemen zijn, zoals te seksuele personages. Maar een vrouwelijke gamer zijn is niet langer een probleem, en eerlijk gezegd is dat niet meer zo ongewoon. Als we eenmaal stoppen met zelfmoord plegen en onszelf toestaan om gamers te zijn, dan kunnen we ons echt echt beginnen te voelen in de gemeenschap. Wat ons weerhoudt om zich defensief te voelen als een meisje. Er zullen altijd jerks zijn die je onder je huid proberen te krijgen. Maar nogmaals gaan we terug naar wat Eleanor Roosevelt zei. Het is onze keuze om ons geaccepteerd te voelen en ons werk om ervoor te zorgen dat het zo blijft.
Als je het eens of oneens bent met wat ik heb gezegd, voel je vrij om dit in de comments te zeggen. Ik respecteer je recht om het niet met me eens te zijn. Dit is mijn opinieartikel en het betekent niet dat Gameskinny op dezelfde manier denkt of denkt.