Inhoud
We hebben allemaal een achterstand van games die we hopen te spelen. Mijn achterstand is net zo gevuld met wat sommigen klassiekers in de gamewereld beschouwen. Met de serie zal ik deze spellen bekijken en kijken hoe goed ze in de loop van de tijd zijn blijven hangen. De meeste games in deze serie zijn minstens tien jaar oud of ouder, met enkele uitzonderingen. In plaats van een retro review, zullen deze stukken meer in indruk worden gezet, geschreven na een paar uur spelen. Dus grijp je nostalgie-pet en laten we zien waar deze rit naartoe gaat!
Het spel:
Schaduw van de Colossus werd in 2005 uitgebracht voor de PS2. De game was de opvolger van Team Ico voor de veelgeprezen tegenstanders Ico (een titel die we in de toekomst zullen bekijken). Kolos was een bestseller en kritische sensatie, zittend op een 91 op Metacritic en Gamerankings. Kolos en Ico werden opnieuw uitgebracht in HD voor de PS3 in 2011. Met alle complimenten die het vergezelden, waren het spel en ik achterstallig voor een rendez-vous. Voor dit artikel heb ik de HD-versie op PS3 gespeeld.
Ongeveer een jaar geleden schreef ik er eigenlijk over Kolos, maar ik had pas tot de eerste baas gespeeld toen ik dat artikel schreef. Ik raakte verzeild met werk, school en andere spelletjes die mijn aandacht nodig hadden voor mijn werk. Met alles aan de hand, laat ik het op een of andere manier Kolos vallen aan de kant. Nu ik dit schrijf, heb ik geen idee waarom ik dat heb laten gebeuren omdat het duidelijk is dat dit spel positief geweldig is.
Het gebouw:
Je speelt als Wanderer, een nomadische man die zijn verloren liefde wil doen herleven. Alleen geleid door vreemde, alwetende, onbelichaamde stemmen, ligt de enige hoop van Wanderer in het doden van 12 gigantische kolossen die over het land zwerven. Ik heb gehoord dat er meer aan het verhaal is, maar ik moet dat punt nog bereiken in het spel. De game is echter eenvoudig. Er zijn twaalf kolossen in het land die gedood moeten worden om een kans te maken om herenigd te worden met je liefde.
Houdt het vol?
Ik kan niet geloven dat het me zo lang heeft geduurd om dit meesterwerk te spelen. Hoewel ik de HD-versie had gespeeld, had ik het origineel graag gespeeld. Ondanks dat het tien jaar oud is, is het spel nog steeds prachtig. De richting van de kunst benadrukt de natuurlijke schoonheid van de omgeving boven hyperrealisme. De glooiende heuvels, enorme meren en diepe valleien vormen samen een schoonheid die maar weinig games hebben weten te vangen.
Ondanks dat het tien jaar oud is, is het spel nog steeds prachtig. De richting van de kunst benadrukt de natuurlijke schoonheid van de omgeving boven hyperrealisme.
Het landschap wordt alleen bevolkt door een enkele fauna en de kolossen. Geen NPC's; geen willekeurige vijanden bezaaid; geen partyleden of sidekicks. Het is gewoon Wanderer en zijn paard tegen de rondzwervende kolossen. Dit stelt spelers in staat zich te concentreren op hun zoektocht om de kolossen te verslaan en niet afgeleid te worden door ontelbare vijandelijke ontmoetingen. Dit ontwerp stimuleert ook meer verkenning van de prachtige wereld rondom de speler. Door de focus van het spel te schaven als een vlijmscherp zwaard, zijn spelers meer geneigd om het massieve landschap te verkennen, omdat ze niet de toorn kunnen oplopen van talloze vijanden die over de kaart zijn uitgestrooid.
Het meest opvallende onderdeel van het spel is het ontwerp. De game is een oefening in minimalisme. In tegenstelling tot sommige games, Kolos toont de schoonheid in het minimalistische ontwerp. Alles in het spel is zeer terughoudend en ontspannen, vooral in vergelijking met veel van de spastische, bombastische titels van de afgelopen jaren. Het lijkt meer op Primer dan op de school met spellen van Michael Bay Explosion Fest 58. Het is een welkome afwisseling in het tempo om iets ontspannends en rustgevender te spelen.
Het minimalistische ontwerp leidt ook tot een van de beste UI's die ik in een game heb gezien. De gebruikersinterface geeft alle informatie die u moet weten op een eenvoudige, beknopte manier door. Ik heb waarschijnlijk meer tijd doorgebracht dan een verstandig persoon die zich verwonderde over de gebruikersinterface. Met dit kleine beetje schermruimte, ken ik het wapen dat ik momenteel heb uitgerust, de lengte die ik een kolos kan vastgrijpen, mijn aanvalskracht en mijn gezondheid.
Sommige spellen worstelen om basisinformatie over grotere ruimtes over te brengen Kolos trekt het uit met pracht. En door de voorraad beperkt en gestroomlijnd te houden zoals de rest van het spel, hoeft u zich geen zorgen te maken over afschuwelijke en niet-intuïtieve voorraadbeheer * hoest * Skyrim *hoesten*. Ondanks dat ze al tien jaar uit zijn, moeten veel games nog leren van het voorbeeld van gebruiksvriendelijke U.I. hier uiteengezet.
Het ontwerp van de kolossen is echt prachtig. Ze hebben allemaal een eigen ontwerp en persoonlijkheid, waardoor elke ontmoeting een gevoel van ontdekking krijgt.Het ontwerp van de kolossen is echt prachtig. Ze hebben allemaal een eigen ontwerp en persoonlijkheid, waardoor elke ontmoeting een gevoel van ontdekking krijgt. Mijn favoriet tot nu toe was een vliegend wezen dat enkele overstroomde ruïnes in een meer bewoonde. Eerst moest ik de woede van het schepsel trekken door hem met mijn boog neer te schieten. Ten tweede moest ik tijd nemen en mijn sprongen positioneren om het beest te grijpen toen hij naar binnen stoof voor de moord. Onnodig te zeggen dat mijn succes in de strijd leidde tot een groot gevoel van triomf. Hoewel sommige ontmoetingen sterker zijn dan andere, is elke strijd interessant en opwindend als de muziek opzwelt en je worstelt om je greep op de beesten te behouden.
Over de muziek gesproken, het is subliem. Tijdens het verkennen van het land, de muziek is geschikt ambient en ingetogen. Echter, wanneer ze zich bezighouden met de strijd, zwelt de muziek op tot epische hoogtepunten en verhoogt de sensatie van het gevecht met de wezens. Ik schreef eerder over hoe de muziek die tijdens de eerste colossus-ontmoeting wordt gespeeld, de toon voor het spel perfect doet klinken, en dat doet het echt. De muziek is gedenkwaardig, maar weet ook wanneer je moet inspringen en wanneer je de speler uit de houder moet halen. Mr. Kow Otani heeft met deze game een van de beste en meest gedenkwaardige gaming-soundtracks gemaakt. (Spring naar 3:30 in de video voor de goede dingen).
Ik heb maar twee problemen met het spel. De camera laat veel te wensen over. Terwijl de bedieningselementen in het algemeen loszitten, voelt de camera bijzonder slap en niet-coöperatief. Het zoomniveau is ook een beetje te dicht bij de speler, wat leidt tot wat lichte frustraties. De camera trekt zich gelukkig terug op een perfecte afstand in de strijd. Ik begrijp dat ik een gevoel van schaal en ontzag wil inbrengen vanuit het perspectief van de camera, maar als ik de camera zo dichtbij heb, krijg ik onnodige frustraties.
Moet je het uitzoeken?
Als je dit spel niet hebt gespeeld, moet je deze fout rechtzetten. De game is voortreffelijk. De game wordt als een klassieker beschouwd en ik ben het daarmee eens. Omdat je de HD-versie van het spel kunt krijgen dat is meegeleverd met Ico al vanaf $ 20 heb je echt geen excuus om dit meesterwerk niet te spelen. Dus waar wacht je op? Je hebt een paar monsterlijke wezens om met Wanderer af te rekenen. Als je me nu wilt excuseren, wenkt het spel me.
TL; DR
Ondanks enkele knagende controle en camera-problemen, Schaduw van de Colossus is ongetwijfeld een meesterwerk van gamen. Als je het nog nooit hebt gespeeld, zou je er goed aan doen om het eens te proberen. Als je het hebt gespeeld, weet dan dat het nog steeds zo goed stand houdt als je je herinnert. Nee echt. Het is zo goed.
De volgende keer:
Ik leg mijn lot in jouw handen, beste lezer. Laat een reactie achter met welk spel je graag wilt dat ik het volgende uit de onderstaande opties aanpreed. Raak gewoon niet boos als ik minder goed ben in jouw keuze!
Je keuzes zijn:
Odin Sphere
Okami HD
Moordenaar 7
Kies verstandig en tot de volgende keer!