Inhoud
De aard van de prijs "Game of the Year" lijkt, althans aan de oppervlakte, relatief eenvoudig.
Natuurlijk, het is gemakkelijk: de beste game van het jaar. Eenvoudig, toch?
Maar de man, die felbegeerde titel is gewoon bezaaid met mogelijke valkuilen, wat veel vragen van de gaming-bevolking genereert. Laten we die valkuilen opnoemen.
1. Wat is "beste" trouwens?
Het probleem is dat "het beste" overduidelijk subjectief is. Kwaliteit is niet afhankelijk van persoonlijke mening en beoordelingen bestaan uit beide objectieve en subjectieve elementen. Het zou bijvoorbeeld onjuist zijn om te zeggen dat de afbeeldingen in De laatste van ons zijn inferieur aan de afbeeldingen in Call of Duty Ghosts. Het is natuurlijk een glijdende schaal, maar je begrijpt wat ik bedoel.
Het punt is dat hoewel er inderdaad kwalitatieve aspecten zijn voor elk spel, deze subjectieve elementen gegarandeerd in de weg zitten. Waarover weegt u de besliste kwaliteit? Sommige bronnen leggen bijvoorbeeld meer nadruk op innovatie en originaliteit, terwijl anderen meer geïnteresseerd zijn in het algemeen oppoetsen.
2. Wanneer het spel wordt vrijgegeven, doet het er echt toe
Het is een algemene theorie in de filmindustrie dat als je een legitieme Best Picture-deelnemer gaat produceren, het het beste is om deze zo dicht mogelijk bij de Oscars vrij te geven. Hoe verser het is in de geest van de kiezer, hoe beter. Welnu, we zien die praktijk niet noodzakelijkerwijs in de game-industrie; voor het grootste deel is de reden waarom grote games aan het einde van het jaar uitkomen, een potentiële verkoop. Heeft niets te maken met prijzen ... tenminste, nog niet.
Bovendien vergelijken we de beoordelingsscores voor dergelijke awards, toch? De meeste mensen nemen dit aan. Welnu, hoe relevant zijn de beoordelingsscores voor een game als Bioshock Infinite, wat uitkwam voor de zwaarste competitie? Critici konden die wedstrijd niet vergelijken met Grand Theft Auto V, De laatste van ons, en dergelijke. Dat maakt niet Oneindig een mindere game; het betekent gewoon dat reviewers niet zulke sterke concurrentie hadden voor vergelijkingsdoeleinden.
3. OMG, te veel platforms!
Deze zou duidelijk moeten zijn. Als een bron alle platforms bestrijkt die games afhandelen, zou dat alles moeten omvatten van de DS tot de pc (en alle platforms daartussen), toch? Als dat het geval is, is het dan echt eerlijk om de kleinere, bijtige downloadbare titels te vergelijken met de bigbudget-blockbusters? Afgelopen jaren Reis presenteerde critici en beslissers voor GotY met een soortgelijk probleem. De games met kleinere budgetten en minder gekke ambities hebben misschien niet zoveel tekortkomingen, simpelweg omdat er niet zo veel content in de buurt is.
En hoe zit het met dit jaar en de komst van de nieuwe generatie? Is het eerlijk om PS4-games te vergelijken met PS3-games? Oké, de PS4 had niet de beste lanceringsopstelling ooit (en de Xbox One ook niet), maar je begrijpt het punt.
4. Mainstream versus "hardcore"
Veel enthousiaste gamers zijn van mening dat sommige van de meer zichtbare GotY-awards (zoals de recente VGX-prijzen op Spike TV) iets meer gericht zijn op het reguliere publiek. De hardcore claimen dat andere titels meer respect verdienen, maar omdat ze niet als populair worden beschouwd, krijgen ze onvoldoende erkenning. Dat is een deel van de reden waarom je verschillende winnaars voor de Spike-prijzen ziet in tegenstelling tot bijvoorbeeld de BAFTA-prijzen. Als klap op de vuurpijl heb je de complexe kwestie van 'casual versus hardcore', die buitengewoon subjectief is.
Waar eindigt het allemaal?
Oh, het is moeilijk om te zeggen. Het is gewoon te netelig om tot een definitieve beslissing te komen, zou je niet zeggen?