Heb je ooit dat moment van anti-inspiratie gevoeld? Je rent door een bos, kerker of wat dan ook, en je gooit dat arme konijn op het hoofd met je [voeg een slechterikwapen toe]. Je stopt en draait een complete cirkel om. Dit is meer dan een moment van déjà vu. Je kent deze plek beter dan je eigen buurt. Je kent de rivieren en bergen. Je weet dat net aan de andere kant van die boom wortels groeien, en in die grot wacht een gigantische trol om je te pesten of te laten pesten.
Je kunt hem verslaan! Dat heb je gisteren en de dag ervoor gedaan.
Dit is het punt waarop ik Alt + F4 en maak een wandeling. Zijn alleen. Op dit moment is mijn bureaublad losgekoppeld en schaam ik me in de hoek; slapend.
Misschien is het ontbrekende stuk kameraadschap. Alle goden van gaming weten dat ik mijn asociale neigingen heb, maar wat ik echt mis is verhaal; een echte connectie met de personages en de wereld die ik probeer te overleven. Ik kom terug van mijn wandeling en pak het op The Strange Case van Dr. Jekyl en Mr. Hyde, of luister naar een audioboek van de Een lied van ijs en vuur serie. (Dat is Een spel van tronen voor HBO-enthousiastelingen).
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet aan het gamen. Ik zou graag op de aan / uit-knop op mijn pc willen drukken, wachten tot het scherm oplicht en vervolgens in de nieuwste MMO duiken. Maar de laatste tijd lijkt het de moeite niet waard.
Heb je ooit?