Inhoud
Het is meer dan 5 jaar geleden dat John Seely Brown en Douglas Thomas een korte post voor de Harvard Business Review-blog getiteld The Gamer Disposition. In hun artikel beweerden ze dat video-gamers belangrijke eigenschappen en karaktereigenschappen hebben die hen moeten helpen gedijen op de eenentwintigste-eeuwse werkplek. Van hun focus op resultaten tot hun out-of-the-box denken, gamers hebben meer van wat er nodig is om te slagen dan hun niet-gamer-tegenhangers.
The Gamer Disposition is slechts een van de duizenden vergelijkbare berichten en artikelen die een variatie bieden op de 'video gamers zijn slimmer' en 'video gaming is goed voor je' argumenten. Veel van de artikelen zijn ondersteund door onderzoek dat laat zien hoe gamers creatiever zijn of betere besluitvormers zijn. Hel, er is zelfs onderzoek geweest waaruit blijkt dat video-gaming de prestaties van chirurgen verbetert!
Telkens wanneer ik deze artikelen lees, kan ik het niet helpen dat het gokken op de een of andere manier op de een of andere manier in het defensief is, nog steeds probeert te rechtvaardigen tegen het oude stereotype van de jeugdige jeugdspelen Halo in de kelder van zijn moeder voor 18 uur per dag. Waarom zijn er nooit artikelen over hoe het spelen van Monopoly je op de werkplek helpt? Er is ongetwijfeld net zo veel strategie bij betrokken en je hebt de extra prikkels om grote stukken onroerend goed en stapels geld te verdienen!
Waar het om gaat, is dat videogaming nog steeds met argwaan wordt bekeken door sommige delen van de media - en door meer dan een paar ouders. Ondanks de populariteit van Kinect-games en de honderden E-rated titels die elk jaar worden uitgebracht, zijn het games zoals Dead Space 3 en de Oorlogswapens franchise die alle krantenkoppen haalt.
En dan is er de online component.
Omdat videogaming volwassen is geworden en het internet heeft omarmd als een spelplatform en een communicatiemiddel, hebben ouders gezien hoe weinig controle over de spelervaringen van hun kinderen nog verder wegebde.
Misschien is een van de problemen dat sommige gamers videogaming tot een kunstvorm proberen te verheffen. Gamers zullen vaak praten over hun favoriete titels in de stille tonen die gereserveerd zijn voor de nieuwste Tarantino-film, en nieuwe releases worden eerbiedig besproken op de kunstpagina's van The New York Times. Het doel lijkt te zijn dat videogaming algemeen geaccepteerd wordt door het op te nemen in mainstream entertainment, zoals tv, films, muziek of het literaire woord.
Maar video-gaming zal altijd falen als je te maken krijgt met zulke verheven ambities. Hoewel verhaallijnen dwingend kunnen zijn, is videogaming geen theater; en hoewel grafische afbeeldingen verbluffend zijn, zullen videogames nooit worden verward met geweldige cinematografie. Als we realistischer zijn over het medium, dan kunnen we de impact ervan veel meer accepteren. Het is tenslotte maar een spel.