De kick van het spelen van een buik-verwoestende, topsy turvy niveau van Super Mario is een gevoel dat men krijgt van het roken van crack-cocaïne. Verslaving voelt een "soort gevoelloosheid" die je geestelijk, mentaal en fysiek overweldigt. Het onvervalste gevoel van het spelen van games is iets dat verder gaat dan het spirituele karma (zo diep).
We hadden allemaal onze momenten waarbij we verslaafd raken aan een virtuele wereld binnen een videogame, zich overgevend aan deze decadente levensstijl die de ziel kalmeert. Ik hou van dit gevoel en wil het graag nog meer omarmen.
Helaas zijn de nadelen overheersend. Verslaving heeft de neiging wild, oncontroleerbaar gedrag op te wekken dat afwijkt van wat in de samenleving wordt geaccepteerd. Onbuigzame, absurde attitudes worden gecreëerd in deze virtuele escapistische wereld. Om het bot te zeggen, we zijn er allemaal geweest. We waren ooit narcistische punkers die driftbuien gooiden als we verliezen in videogames. Onlangs speelde ik een spelletje Dota 2 met mijn tweede broer. Kijken naar zijn gedragsveranderingen waren zelfspot. Koud zweten en slingeren waren enkele van deze waarschuwingssignalen.
Ik moet zeggen dat wanneer ik vandaag videogames speel en onderbroken word, ik er trots op ben attent te zijn terwijl ik empathie ontwikkel voor de persoon aan de andere kant.
Als iemand me bijvoorbeeld iets belangrijks vraagt, zou ik het spel pauzeren en op een beleefde toon antwoorden, in plaats van 'gamende mensen of gamers' een slechte reputatie te geven door de stereotiepe, corpulente luiaard te zijn die de media ons voorschotelt. Ik hoop echt dat deze afwijking in gedrag kan worden gecontroleerd. Dus ik dring er bij alle online gamers op aan, laten we de betere mannen zijn en deze sociale kijk op videogames veranderen zoals wij die kennen. Genoeg met deze slechte afbeelding.