Inhoud
Hier bij Beoordelingen terugspoelen Ik - je geliefde RR-sama - doe mijn best om het hoofd koel te houden bij het bekijken van nostalgische titels waar mijn lezers dol op zijn. Ten koste van mijn gezond verstand heb ik mijn best gedaan om een objectieve kijk op oudere games te behouden door de lens van een moderne videogamecriticus. Echter, The Legend of Zelda: Phantom Hourglass - het spel dat we zullen behandelen voor week 13 van de Legend of Zelda Rewind Review - heeft me over de rand getipt.
Hoe dan ook, ik zal mijn best doen om de normen van deze kolom te volgen. Zoals met alle Rewind-recensies, The Legend of Zelda: Phantom Hourglass zal een beoordelingsproces ondergaan door de ogen van een moderne criticus. Geen nostalgiebril, geen excuses, geen beperkende hardwarebeperkingen, en geen moeite met boze fans en lezers. Niets zal deze game excuseren voor alles wat we - zoals moderne gamers - vandaag in het genre zouden verwachten.
*Zucht*
Dus zonder verder oponthoud, laten we de Tempel van de Zeekoning bezoeken en wegrennen van enge fantoomridders in The Legend of Zelda: Phantom Hourglass op de Nintendo DS.
Het plot
Sommigen vragen zich misschien af waarom ik dit gedeelte met deze afbeelding begon. Voor degenen die niet weten, verschijnt deze afbeelding vrijwel elke keer dat je het spel opstart via een opslagbestand. Dat klopt ... het lijkt erop elke keer...
Laten we één ding duidelijk maken Phantom Hourglass: het spel centreert zich rond herhaling. Hoe komt het? Luister goed naar deze plot en kijk of het bekend klinkt.
Direct na de gebeurtenissen van The Wind Waker, Link gaat op pad met Tetra en haar piraten om een nieuw land te vinden dat ze Hyrule kunnen noemen. Onderweg ontmoeten Link en Tetra een vreemd schip en gaan het binnen. Echter onmiddellijk na het binnengaan van het "Ghost Ship" wordt Link onmiddellijk van het schip geslagen en valt in de oceaan. Link dan wast aan wal in een vreemd land waar hij is gewekt door een fee genaamd Ciela. Link vindt snel een man genaamd Oshus die Link wil helpen herenigen met Tetra. Hij roept dan de hulp in van een man genaamd Linebeck die hem helpt om de Grote zee op zoek naar drie Geesten van wijsheid, moed en kracht.
* SPOILERS *
Link keert continu terug naar een kerker die bekend staat als De Tempel van de Oceaan Koning - die aanbidt een gigantische walvis. Na uiteindelijk de dag te hebben bewaard (er is vrijwel geen verhaal tussen het begin en het einde van de game), onthult Link dat de Oceaankoning is in feite Oshus, en de wereld verdwijnt langzaam. Link en Tetra komen weer op het Ghost Ship waar ze hun avontuur op begonnen en ze varen verder. Maar op de achtergrond gaat een claxon af en het schip van Linebeck is te zien wegvaren.
* EINDE SPOILERS *
Voor degenen die nog niet zijn gepakt, is de game letterlijk een hybride van The Wind Waker en Link's Awakening met kleine vervangingen. Er is niets origineels aan de plot en eerlijk gezegd als er verhaalelementen zijn tussen de eerste kerker en het einde van de game, kan ik er niets van terughalen. Dat dacht ik al vroeg Legende van Zelda games hadden een zwak plot, maar deze game maakt Het avontuur van Link lijkt op Nintendo's magnum opus in vergelijking.
De gameplay
De goede:
Ik kan niet basen Phantom Hourglass voor alles. Het is tenslotte een Nintendo-product en voldoet daarmee tot op zekere hoogte aan zijn kwaliteitsnormen. Het goede zit echter maar weinigen tussenin.
Bedieningselementen op het aanraakscherm zijn ongeveer zo strak als ze kunnen zijn, en dat zegt niet veel, aangezien de DPI van de Nintendo DS veel lager is dan de 3DS of 3DS XL. Het spelen van de game op een 3DS helpt ook niet omdat de hardware zichzelf "downgrades" om DS-software te spelen. Dat gezegd hebbende, het krijgt de klus die het moet doen.
Itemcreativiteit is het hoogtepunt van deze game omdat oude apparatuur nieuw leven is ingeblazen via de bediening op het aanraakscherm. De boemerang (rechts) reist langs een pad dat de speler trekt, evenals bombchus. Deze verandering zorgt voor interessante puzzels die niet opnieuw zijn gemaakt in een ander 2D Zelda stijl, en daarom juich ik deze game toe. De grijphaak is ook gewijzigd om Link als een koord te laten lopen, op voorwaarde dat er een lijn tussen twee palen wordt getrokken. Dit zijn interessante uitvindingen, ook als de rest van de voorraad van Link werkt zoals gewoonlijk.
De regelrechte afzichtelijke
Bijna alles wat deze game doet is verkeerd in termen van gameontwerp. Weet je nog hoe ik zei dat deze game draait om herhaling? Nou, het is geen centraal thema of zoiets. Het doet gewoon veel.
De grootste boosdoener hiervan is de Tempel van de Zeekoning (zie rechts). Deze kerker moet Link in totaal zes keer retourneren. Dat is bijna één keer per kerker en minstens één keer per item vindt Link zijn avonturen. Hoewel dit geen probleem zou zijn als je gewoon doorgaat na het oplossen van een bepaalde puzzel, en vervolgens terugkeert met een nieuw item om het volgende af te maken, is dat niet het geval. In plaats daarvan, de speler moet de puzzels opnieuw herhalen elke keer willen ze verder de kerker in.
Oh, maar dat is niet alles. Terwijl hij in de Tempel van de Oceaankoning is, wordt Link geconfronteerd met twee extra uitdagingen: een timer op basis van hoeveel zand hij heeft verzameld voor de titulaire Phantom Hourglass en onoverwinnelijke Phantoms die een aanzienlijk deel van Link's gezondheid kunnen uitschakelen. Als zodanig moeten spelers wachten voordat ze verder kunnen gaan - en dit betekent dat ze meer zandlopertijd moeten verspillen. Al deze puzzels oplossen is lang niet zo leuk als het belasten, vooral omdat het aanraakscherm je controlepaneel is en je enige visualisatie van de wereldgebeurtenissen - afgezien van de praktische (maar nauwelijks functionele) kaart op het bovenste scherm. Het leidt tot een duizelingwekkende ervaring die je het gevoel geeft dat je het spel laat vallen zodra je de derde keer naar deze geestdodende kerker gaat.
Overigens: ik ben nog niet klaar met het in deze game spelen.
De volgende mislukking van dit spel is de algehele moeilijkheid. Zoals ik heb opgemerkt - door het observeren van mijn eigen gameplay en die van anderen - vallen spelers in een van de twee kampen: degenen die door het spel heen waaien, maar in de tempel van de oceaankoning verliezen aan tijdgebrek en degenen die neem onnodige schade op vanwege slechte bediening. Het gevecht is zo vereenvoudigd dat eventuele schade die u oploopt niet uw schuld is, maar eerder dat het aanraakscherm uw bewegingen niet goed kan lezen. Als je een slecht gekalibreerd of verkeerd aanraakscherm hebt ... doe dan helemaal geen moeite met dit spel.
Dit is de som van de moeilijkheidsgraad van het spel, en zoals iedereen die lang genoeg mijn column heeft gevolgd, inmiddels weet: ik haat virtuele problemen met een passie. Een spel zou je nooit moeten straffen voor datgene wat buiten je macht ligt. In deze game voel je je echter bijna altijd als de schade die je hebt aangericht had kunnen worden vermeden maar het spel laat je niet toe te schrijven aan de slechte controles. Dit geldt dubbel voor de Tempel van de Zeekoning. Spelers die niet uit de weg zijn gegaan om urenlang zand op de bodem van de zee te vinden, zullen meedogenloos schade oplopen tot ze sterven of de tempel ontvluchten.
Dat brengt me bij het laatste punt: de Grote Zee.
De Grote Zee was een prachtige toevoeging aan The Wind Waker... als je van een geestdodend eindeloos zeilen houdt. Maar Raad eens? Phantom Hourglass maakte het nog erger! In plaats van saai real-time zeilen, nu heb je on-rails zeilen in een bijna lege leegte! Om de zaken nog erger te maken, het enige waar de Grote Zee in is Phantom Hourglass heeft toegevoegd zijn vijanden die verslagen moeten worden met Linebeck's ingebouwde kanon.
Dit leidt tot een van de meest cringe-waardige gameplay in het spel. Tijdens zeeslagen met grotere wezens moet je wisselen tussen waardeloze kanonregelaars en je on-rails-ervaring opnieuw tekenen op de kaart van het aanraakscherm via de routeknop. De uitvoering is slordig en het is niet zo dat zeeslagen leuk waren om mee te beginnen The Wind Waker.
Weet je nog hoe leuk het was om het kanon in The Wind Waker te richten? Ja. Het gaat ook over dat veel plezier in Phantom Hourglass, en deze keer kun je niet dichtbij komen om te richten of ...
De presentatie
Wat kan ik zeggen over de presentatie van deze game ... Nou, om te beginnen: de graphics zijn ronduit verschrikkelijk. Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat Nintendo bezielde om de Nintendo DS te dwingen 3D-graphics in dit spel uit te voeren. In plaats van een leuk uitziende game te maken op de Gamecube of de Wii, besloot Nintendo om de bruisende en prachtige kunststijl van The Wind Waker in de pixel-y puinhoop van de DS.
Achtergronden lijken nauwelijks begaanbaar en Link ziet eruit alsof hij zeker betere dagen heeft gezien. In feite is de kunststijl die dat maakte The Wind Waker zo goed op de Gamecube maakt deze game soms een beetje griezelig. Het is zeker niet het ergste wat ik ooit heb gezien, maar ik weet gewoon niet waarom de ontwikkelaars niet iets meer hadden kunnen regelen ... plat?
De muziek is tenminste aanstekelijk. Sommige van de deuntjes in dit spel zijn ronduit gedenkwaardig, vooral die rond het personage van Linebeck. Het uiteindelijke baasthema zal me nog vele jaren zeker bijblijven. Ik had nog steeds graag gezien dat deze game op een beter platform werd ontwikkeld. De muziek van lage kwaliteit is pijnlijk om naar te luisteren, vooral als je weet wat het is kon hebben geklonken. Luister zelf:
Het vonnis
Als het niet duidelijk genoeg is ... Ik heb echt genoten van deze game. In ieder geval is het geen vreselijk spel. Het is speelbaar en de dingen die het goed doet, worden net zo goed gedaan als op de hardware. Maar het is gewoon zo pijnlijk te weten wat in tegenstelling kon zijn met wat het werkelijk is.
Het spel heeft veel tekortkomingen in het besturingsschema, de moeilijkheidsgraad, de herhalende aard, enzovoort, waardoor de paar innovatieve ontwerpen die het bevat, worden weggevaagd. Als zodanig geef ik The Legend of Zelda: Phantom Hourglass een 4/10. Phantom Hourglass is een Legende van Zelda titel die meer memorabel is voor zijn hoogtepunten dan dat het een spel is. Als zodanig vind ik deze titel veel op het origineel lijken Legende van Zelda op de NES: een titel die wordt verdedigd door pure nostalgie.
Sorry, Link, maar ik denk dat dit spel beter af zou zijn geweest als je simpelweg je hoofd op het water gooide en dat was het ...
Dit is het einde van week 13 van mijn Legend of Zelda Rewind Review, wat betekent dat er nog maar 3 games te gaan zijn. Wat denken jullie van The Legend of Zelda: Phantom Hourglass? Denk je dat ik te hard ben in het spel? Heb je een vergelijkbare ervaring gedeeld? Is er iets dat ik gemist heb dat je nodig hebt om te vermelden? Laat je gedachten achter in de comments hieronder!
Beoordelingen in deze serie:
- The Legend of Zelda (NES)
- The Adventure of Link (NES)
- Een link naar het verleden (SNES / GBA)
- Link's Awakening / Link's Awakening DX (GB / GBC)
- Ocarina of Time / OoT 3DS (N64 / 3DS)
- Majora's Mask / MM 3DS (N64 / 3DS)
- Oracle of Ages / Oracle of Seasons (GBC)
- Four Swords (GBA)
- The Wind Waker (GC)
- Four Swords Adventures (GC)
- The Minish Cap (GBA)
- Twilight Princess (GC / Wii)
- Phantom Hourglass (DS)
- Spirit Tracks (DS)
- Skyward Sword (Wii)
- A Link Between Worlds (3DS)
- Tri Force Heroes (3DS)