Inhoud
In het afgelopen decennium zijn gamers steeds afhankelijker geworden van videospellen en vertelden ze hoe ze werden gespeeld en wat ze moesten doen. Voor die paar incidentele games die dat niet doen, leidt dit vaak tot zware kritiek en een even zware afleiding in beoordelingscores. Maar moeten die videogames die de hand van een speler niet vasthouden maar er echt voor worden bekritiseerd?
Om het antwoord op die vraag te krijgen, moeten we kijken naar de manier waarop videogames vroeger waren, hoe ze nu zijn en de samenleving van toen vergeleken met het moderne waarin we leven.
Hoe het vroeger was
Vanwege de beperkingen van hardwaregeheugenlimieten in de vroege jaren 90, was het niet mogelijk om volledig gedetailleerde stapsgewijze zelfstudies in games uit te voeren. In plaats daarvan werden besturingselementen, achtergrondverhaal en details over hoe de mechanica van een game werkte gevonden in de bijbehorende handleiding.
Dit resulteerde in het feit dat de spellen de hand van de speler nooit vasthielden, waardoor ze gedwongen werden om de handleiding te lezen of dingen uit te zoeken. Vaker wel dan niet zou de speler doorgaan en het antwoord zelf bedenken, om te stoppen met het spelen van het spel en het lezen van een handleiding is tenslotte saai.
Hoewel dit ertoe leidde dat de speler misschien eerst worstelde om het spel te leren begrijpen, zonder zelfstudies op het scherm, vertraagde het de gameplay niet in enige vorm. Het betekent ook dat als de speler al een goed idee had hoe het spel werkte, ze geen saaie verplichte zelfstudies hoefden te doorlopen.
Het was een tijd waarin het internet zich in zijn meest primitieve fase bevond, een tijd waarin het antwoord op elke vraag niet zomaar een klik verwijderd was. Als je misschien vast zat in een game, kon je niet alleen de oplossing opzoeken. Of je moest het uitzoeken of een vriend je helpen als ze het antwoord kenden.
Wat is precies mijn punt dat u zich waarschijnlijk afvraagt? Sta mij toe om hierop te antwoorden met een eigen vraag, werden de spellen bekritiseerd omdat ze geen tutorials en instructies op het scherm hadden? Het antwoord daarop is nee en dat is het punt dat ik probeer te maken met dit segment van dit artikel.
De samenleving en hoe mensen handelden waren toen heel anders. Als ze een obstakel tegenkwamen, overwonnen ze het meestal met behulp van hun eigen intellect of methoden om problemen op te lossen. Tegenwoordig zijn de dingen echter precies het tegenovergestelde.
Zoals het vandaag is
Videogames zijn tegenwoordig precies het tegenovergestelde van wat ze vroeger waren. Vrijwel elke game die je speelt, heeft instructies op het scherm die links, rechts en in het midden in je gezicht worden geschoven. Het maakt niet uit of je een veteraan bent van het genre of niet, het spel zal nog steeds instructies geven en eerlijk gezegd, het maakt me echt kwaad.
Ik vind het niet erg om instructies te ontvangen over een spel met een nooit eerder geziene monteur of gameplay. Maar voor diegenen die een gelijkaardige ervaring bieden voor tientallen andere spellen, moet er op zijn minst een bloedige optie zijn om de tutorials uit te schakelen. Meestal is dat niet het geval.
Nu, je zou kunnen denken dat ik een onbenullige ben door dit allemaal te zeggen, maar ik heb er een reden voor. In de samenleving waarin we leven, zijn we zo gewend geraakt om elk antwoord dat we nodig hebben met een simpele klik, of het nu via een computer of mobiele telefoon is, dat we zelfs niet meer voor onszelf denken.
Wanneer was de laatste keer dat je een obstakel tegenkwam dat je niet kon achterhalen en niet meteen het antwoord op internet opzocht? Ik smeek het is een verdomd lange tijd geweest en ik ben hier net zo schuldig aan. Het punt dat ik aan het maken ben, is dat wanneer een spel niet tot in het laatste detail alles uitlegt, mensen er erg overstuur van raken.
Dit komt omdat elk antwoord dat we zoeken altijd bij onze vingertoppen is. Sommige spellen zijn ontworpen om vaag te zijn en met opzet niet elk klein dingetje te vertellen dat je nodig hebt om ze te begrijpen. Maar is die reden om het te haten?
Haat geen spel omdat het je niet alles vertelt
Mijn bitterheid en reden voor dit onderwerp komen van de algemene reactie op het videogame Klop klop en andere die er op lijken. Zowel de algemene spelers als professionele critici haatten het spel vooral omdat het je hand niet vasthoudt.
Maar dat is het punt van het spel en zijn karakter. Je speelt als en ontvangt advies van een personage dat bijna krankzinnig is. Stel je voor dat je een gesprek hebt met zo iemand. Denk je dat hun woorden glashelder zouden zijn om te laten zien wat ze proberen uit te leggen? Natuurlijk niet.
En dat is precies wat de ontwikkelaar deed en zij werden er zwaar voor bekritiseerd. Ben ik gewoon een gefrustreerde fan van wie de geliefde game zwaar werd verslagen en besloot er een rant over te hebben? Nee dat ben ik niet. Wat ik aan het doen ben wijst op het principe van de zaak en dat is iets dat niet gehaat mag worden omdat het je niet de antwoorden op een kristalheldere manier geeft.
We zijn er zo aan gewend geraakt dat we alle antwoorden op onze vragen in een oogwenk hebben dat zodra we iets zien dat ons niet de antwoorden geeft die we willen, we het uit elkaar scheuren. Als het niet wordt begrepen of als u het er niet mee eens bent, vernietig het dan. Het is de weg van de moderne samenleving, maar toch geen goede filosofie om van te leven.
Enkele van de meest intrigerende dingen en instigatie van discussie komen van degenen die we niet kunnen uitleggen. Dus waarom kunnen videogames die niet alles uitleggen niet met hetzelfde respect worden behandeld?
Mijn antwoord op de oorspronkelijke vraag of videogames bekritiseerd moeten worden omdat ze de hand van de speler niet vasthouden, is gewoon nee, dat zouden ze niet moeten doen. Sommige games zijn eenvoudigweg om die reden eenvoudigweg ontworpen. Soms is het om in de wereld te passen, het spel speelt zich af in anderen, het is gewoon om een spel te hebben zoals het ooit was.
Hoe dan ook, een spel mag nooit worden bekritiseerd, simpelweg omdat het je hand niet vasthoudt. Per slot van rekening zijn we als volwassenen niet gekomen waar we zijn, en houden we onze hele leven onze hand vast. Dus waarom zouden we anders reageren als het op videogames aankomt?