Als je een jonge dochter of een nichtje hebt die opgroeit in de Noord-Amerikaanse cultuur, het kan moeilijk zijn om positieve rolmodellen te vinden voor hen, vooral in televisie en film. Als je ernaar streeft dat ze opgroeien als sterke, zelfbewuste en capabele individuen, is het vinden van rolmodellen waarnaar ze in hun vormende jaren kunnen kijken hoogstens een moeilijke propositie.
De door Noord-Amerika gecreëerde media zitten vol sterke en capabele mannelijke personages. Er lijkt het idee te zijn dat de mannelijke hoofdrolspeler verkoopt, de vrouwelijke hoofdrolspeler niet.
Noord-Amerikaanse cultuur leert kinderen dat jongens dingen voor elkaar krijgen, en meisjes ondersteunen ze. Dat is compleet stapelbed. Maar dit is wat onze media over het algemeen onze kinderen leert.
Disney-animatie is een veel voorkomend voorbeeld; je zou het moeilijk hebben om een vrouwelijke hoofdpersoon te vinden die geen mannelijke personages nodig heeft om de hindernissen van hun verhaal te overwinnen. Waar vrouwelijke personages de voorhoede van Disney-films bezetten (en er zijn er maar een paar), worden hun verhalen verteld met betrekking tot hun mannelijke relaties, en die relaties stuwen het verhaal.
Er is een idee dat de vrouwelijke hoofdrolspeler niet zal verkopen aan de Noord-Amerikaanse consument.Zo goed geschreven als Pixar-films kunnen zijn, die zeker alles overstijgt wat Disney de afgelopen drie decennia heeft geschreven, is dat wel een tekort aan vrouwelijke protagonisten in hun oeuvre ook.
Er zijn bijvoorbeeld uitzonderingen in Noord-Amerikaanse media, Dora the Explorer. Maar zelfs die uitzondering heeft zijn problemen. Het is uitzonderlijk eenvoudig, voor een. En het heeft een smal venster van zichtbaarheid voor kinderen.
In stappen Hayao Miyazaki en Studio Ghibli van Japan. Nu is Japan niet bepaald een matriarchale samenleving. Ik zeg dat schertsend natuurlijk, want Japan is heel patriarchaal. Dus wanneer Miyazaki verhalen schrijft met sterke en capabele vrouwelijke hoofdrolspelers, weet ik zeker dat hij het doet in protest en als een tegenwicht tegen de Japanse cultuur.
Dus de eerste opname van mijn nicht in Studio Ghibli begon rond de leeftijd van vijf met My Neighbor Totoro. Ze heeft dat voor een paar jaar eindeloos opgeslokt. Van daaruit studeerde ze af aan Kiki's Delivery Service, Ponyo en Arrietty. Daarna Spirited Away, Castle in the Sky, The Cat Returns en Howl's Moving Castle. En tenslotte, toen ze ongeveer elf jaar oud was, op de meer volwassen titels van prinses Mononoke en Nausicaä van de vallei van de wind.
Niets overtreft goed ouderschap. Zelfs geen geweldige verhalen.
In de meeste Ghibli-films met een vrouwelijke hoofdrolspeler, het vrouwtje wint de dag op haar eigen merites. Waar een relatie met een man duidelijk kan zijn, stimuleert die relatie het verhaal niet, en vaak zal het vrouwtje elke mannelijke vooruitgang weigeren tot nadat haar taak is voltooid. Als een vrouw wordt gered door een man, wordt die gunst teruggegeven en bespaart ze hem op een gegeven moment.
Als je een jonge dochter of een nichtje hebt, en dat ben je op zoek naar positieve, invloedrijke rolmodellen voor haar in het filmmedium kun je niet veel beter doen dan Studio Ghibli. Er is geen garantie dat ze sterk en zelfverzekerd zal worden, dat de Miley Cyruses en Jersey Shores van de wereld uiteindelijk haar leven niet zullen overnemen, maar in ieder geval met Studio Ghibli ben je haar in de goede richting brengen van jongs af aan. Het kan niet anders dan een positieve invloed hebben.
Rangen van genoemde films:
- My Neighbor Totoro: A +
- Kiki's bezorgservice: EEN
- Ponyo: B
- Arrietty: B +
- Spirited Away: A +
- Luchtkasteel: EEN-
- De kat retourneert: EEN
- Howl's Moving Castle: B
- Prinses Mononoke: EEN
- Nausicaä van de Vallei van de Wind: B +