Inhoud
Dit artikel is eerst geschreven voor en gepost op The GameEffect.com.
Stel je een combinatie voor van Moordenaars gelofte, Arkham Asylum, en prins van Perzië, met een verhaal over raciale verschillen en pesten. Maak er nu een kinderspel van. Op papier klinkt het nog absurd The Last Tinker: City of Colors is echt. Ik speelde een kort gedeelte van de openingswedstrijd, liep door de tutorials en zag de meeste beginfasen. Zonder enige twijfel kan ik zeggen dat ik er gretig op uit ben om er meer van te proberen, omdat wat ik vond verbazingwekkend goed was.
The Colour of Life
Alles in de wereld voelt handgemaakt aan. Je kleine sidekick is een zwevende piñata die klinkt als wikkelpapier dat knerpt en wrijft tussen je vingers terwijl hij voorbij zweeft. De verschillende wezens zijn allemaal als houten en knuffels tot leven gebracht, zoals praten hagedissen en bunny schildpadden die zich verbergen in hun schelpen, terwijl hun ogen nerveus van binnenuit gluren. De verf op hun huid wordt soms haastig ingesmeerd en andere keren zijn subtiel gedetailleerd. Hun tekstballonnen tijdens gesprekken worden fysiek weergegeven als kartonnen uitsparingen die naar uw mening draaien terwijl u de camera draait en rondloopt. De hele wereld is charmant en aangenaam om gewoon rond te lopen. Het is net of al je kindspeelgoed tot leven kwam voor je ogen.
Nog steeds beter, The Last Tinker heeft meer in petto dan alleen een oogverblindend kleurenpalet. Het verhaal gaat over Koru, de laatste ketellapper. De hele samenleving van Tinkerworld is tot leven gebracht door creatieve krachten en gebouwd rond creativiteit en vindingrijkheid. Als laatste ketellapper heb je de macht om de kleuren Rood (Woede), Blauw (Verdriet) en Groen (Angst) te regelen. Het is moeilijk om hun ware rol in de samenleving te onderscheiden, of ze nu goddelijke wezens zijn of alleen engelachtige creatieven. De wereld die hiervan verstoken is, heeft iedereen geraakt. Jouw missie is om Tinkerworld te redden van de alles verslindende Bleakness en de sociale scheidslijnen tussen de nu besmette kleuren.
De verschillende wezens van verschillende kleuren lijken allemaal op hun hoede voor elkaar, terwijl de gemengde kleurenwezens veel meer op hun gemak en behulpzaam lijken. Er is een duidelijke spanning wanneer ze zich vermengen en handel drijven met elkaar in het stadscentrum. Hun aard is niet geheel naar hun eigen keuze, maar het is duidelijk dat hun kleuren uitsluitend hun aard en grenzen bepalen. Ik ben benieuwd om te zien waar dit onderwerp in de laatste game naar toe gaat, omdat het een heel gedurfde zaak is voor een kindergame om rassenverschillen en andere volwassen onderwerpen aan te pakken.
Kleur Me Kung-Fu Crazy
Aan de gameplay kant is het duidelijk dat de ontwerpers kennis namen van succesvolle platformgame actiegames. Tijdens mijn tijd met het spel, vocht ik in wat voelde als een sterke mix van Onthoud mij en Arkham Asylum-stijl vechten en gooide mezelf rond de niveaus in een aantal platformvormende sequenties die pagina's uithaalden Moordenaars gelofte en Ratchet & Clank. Het gevecht stroomt mooi, hoewel leuk Onthoud mij, je kunt een beetje te gemakkelijk losraken van een combo.
De game presenteert vechten als zelfverdediging en de game praat kort over pesten zonder er zelf over na te denken. Niet lang daarna merk je dat verschillende personages uit de Rode wijk van de stad zichzelf overbelasten. Pogingen om niet-vijandige NPC's aan te vallen hebben ertoe geleid dat ze werden geschud, maar je kunt ze niet schaden. Platforming houdt je handen een beetje in sommige scenario's met een heel duidelijk gecontroleerd gevoel van waar je wel en niet kunt bewegen. Dit wil niet zeggen dat platformonderdelen niet beschikbaar of eenvoudig zijn; alleen die timing en planning zijn veel belangrijker dan het perfect doen van een backflip of wall jump.
Puzzel oplossen komt in de vorm van het helpen van paddenstoelen, het begeleiden van een grote, bewuste paddenstoel rond niveaus terwijl hij zijn weg vrijmaakt. Hij kan worden gekrompen tot een konijn of groter worden dan wie dan ook, en heeft een zeer goede AI-pad van wat ik van hem zag. Het enige probleem is dat je de "fluit" -knop telkens opnieuw moet spammen om ervoor te zorgen dat hij je blijft volgen. Ik begrijp dat dit zo is dat hij niet dwaalt waar hij niet zou moeten, maar een eenvoudige "start, stop" stijl van commando in plaats van herhaaldelijk bellen zou zeer welkom zijn.
The Last Tinker neemt een van de beste delen van Prince of Persia: The Sands of Time, de instant herstart, en geeft het je als een mogelijkheid, zolang je meer dan één gezondheidsbol hebt. Als je voorbij dat punt faalt, keer je terug naar een controlepunt, maar er is geen ander levenssysteem aanwezig. Je kunt zo vaak proberen als je wilt, en de hoeveelheid beschikbare orbs in de preview was overvloedig. Een ander aspect dat de ervaring schaalbaar maakt, zijn de verschillende moeilijkheidsgraden. Er is een specifieke instelling voor alleen kinderen voor de jongste gamers in het publiek, en zelfs een hardcore "Instant Death" -modus voor diegenen die de grootste uitdaging willen.
Talloze verwijzingen en grappen zijn verborgen rond de gamewereld.
Lichtend Helder
Een ding dat ik tijdens mijn voorvertoning niet zag, waren de kleuren in actie. Precies zoals het spel liet doorschemeren naar de grotere plotontwikkelingen en wat te verwachten, eindigde de demo met de terughoudendheid van nog meer. Door alleen maar te oordelen naar wat ik heb gespeeld, kan ik absoluut garanderen dat je voor dit spel moet worden gehyped. Dit is een van die geweldige indie-edelstenen, net zoals Hotline Miami en Tiny & Big: Opa's Restanten. Ik kijk er naar uit om deze titel later dit jaar te herzien.
Voor meer informatie The Last Tinker Zorg ervoor dat u de website van het spel bezoekt en de ontwikkelaar volgt op Twitter, YouTube en Facebook.