Inhoud
- De opzet
- Good Ol 'Nostalgia
- De Pixel-Popping Art
- De on-point muziek
- Slimme dialoog en schrijven
- Alles samenvoegen
Er is een bepaalde emotie die je voelt als je herinnert wordt aan een goede herinnering. Er is het eerste gevoel van warmte, gevolgd door de opwinding iets te krijgen waar je misschien al zo lang niet aan gedacht hebt. Als het gaat om videogames en nostalgie, is het soms een hit of miss-game waardoor veel mensen meer willen dan wat ze in eerste instantie dachten te krijgen voorafgaand aan hun aankoop.
Zonder twijfel, De boodschapper, stelt niet teleur en terwijl het leunt op verschillende elementen uit het 80s en 90s tijdperk van platformgames, brengt het veel nieuwe dingen naar de tafel om het te laten onderscheiden van anderen en druipt van begin tot eind met humoristische humor.
De opzet
Het verhaal speelt zich af in een wereld waar het hele menselijke ras bijna uitgestorven is, met uitzondering van een bijeenkomst van overlevenden in een klein dorp. De beschaving werd aangevallen door een demonenleger met de intentie om ze allemaal te doden en tot slaaf te maken, maar ze werden verdreven door de overlevenden. Volgens legendes dreigt het demonenleger terug te keren - maar ze hebben hoop. Een held uit het westen verschijnt met een boekrol die, wanneer de voorbestemde boodschapper het naar de top van de berg op het eiland brengt om aan drie ouderlingen te geven, iedereen zal worden gered. Terwijl ze op deze held uit het westen wachten, traint het dorp voor de dag dat het demonenleger terugkeert.
Onze hoofdpersoon vindt dat hij deze belangrijke lessen wil overslaan, omdat hij de dagdagelijkse routine niet vreest. Op deze noodlottige dag komen de demonen terug! En net op het nippertje arriveert de held van het westen om onze held zijn rol te geven, die hem de Boodschapper maakt uit de legende. Nu is het aan hem om over het eiland te reizen, tegenover het demonenleger te staan en de rol te geven aan de drie ouderlingen aan de top om de wereld weer vrede te brengen!
Het verhaal voelt zeker cliche, maar de humor die plaatsvindt in de dialoog tussen alle personages die je op je reis ontmoet, maakt het immens goed.
Good Ol 'Nostalgia
Voordat je zelfs maar in het spel zit, kun je vertellen dat de ontwikkelaars veel tijd in hun lokale arcades doorbrachten. Ze misten duidelijk de dagen dat ze hun ouders vroegen om hun toelage in kwartalen, zodat ze hun favoriete pixelplatformer konden spelen - maar ze hebben het absoluut vastgespijkerd.
Je speelt een lichte zelfstudie voordat je in de strijd wordt gegooid en alles voelt perfect op elkaar afgestemd. De springboog van ons hoofdpersonage landt op een ideale manier, waardoor ontwijken, aanvallen, luchtspringen en strategisch getimede duiken boven spikes fenomenaal zijn. De platformactie probeert je niet te veel creatieve momenten in te leiden tot later, want het spel begeleidt je er geleidelijk doorheen. De echte uitdagingen komen aan nadat je wat hebt geoefend met het spel, ze gebeuren niet vroeg om de hele ervaring zwaarder te laten voelen dan het in werkelijkheid is.
De strijd was ontworpen om recht vooruit te voelen. Het hoofdwapen van je personage is een zwaard en de vijanden sterven meestal na één slag. Er zijn een paar sterkere vijanden, maar de meeste zijn strategisch geplaatst om je een nieuwe game-monteur te voelen die je tijdens het doorlopen van het spel moet vermijden, terwijl je jezelf in en uit de platforminguitdagingen weeft.
Hetzelfde kan gezegd worden over de bazen. Een van de bazen nam me ongeveer vijf pogingen, en dat was het meest dat ik stierf. De patronen worden snel duidelijk en je gebruikt vaardigheden die je tijdens je tijd met het niveau hebt opgepikt om te laten zien hoe goed je je tijd in het werkgebied hebt beheerst. Elke baas heeft zijn eigen unieke draai, waardoor elk gevecht opvalt en voelt als een leuke ervaring. Ik had nooit het gevoel dat ik tegen iemand opging die ik al had gezien.
De Pixel-Popping Art
De gameplay was niet wat gemaakt De boodschapper als een arcade-game uit de jaren 90 naar de pc gebracht, hoewel - het was de kunst. De prachtige, adembenemende kunst viel op tijdens elke fase, en elke nieuwe fase in de game voelde aan als een individuele ervaring, iets waar ik graag meer van had willen ontdekken als het een open-world game was.
Het eiland was niet een enkele, enorme jungle met verschillende gekleurde bomen elke keer als ik naar een nieuw gebied ging. Er is een lava-gevuld bergniveau, een sneeuwniveau, een moerasniveau waar de monsters zelf er anders uitzien en de omgeving weerspiegelen waarin ze zijn gestationeerd. Helaas duiken een paar vijanden die je in het begin ziet op in de latere stadia. Maar ze zijn niet de enigen. Wanneer je een nieuwe fase betreedt, kun je garanderen dat je iets nieuws zult vinden dat je probeert te vermoorden en je reis naar de top van de berg verstoren.
Over het onderwerp vijanden maakte de hoeveelheid diversiteit het spel echt levend. Naarmate je personage vaardiger wordt en je meer vertrouwd raakt met het spel, blijven de ontwikkelaars nieuwe, creatieve gruwelen voor je gooien om die uitdaging op een nieuwe manier aan te gaan. Ze werden op een unieke manier op een podium geplaatst om je te laten denken aan een geheel nieuwe manier om voorbij te komen en verder te gaan. Hoe verder je in het spel komt, hoe minder stoten ze tegenhouden en de vijanden zien er net zo mooi en retro uit als het landschap waar je doorheen reist.
De on-point muziek
De muziek. Ik kan en zal nooit over de geweldige muziek heen komen De boodschapper. Dit, samen met de pixelkunst, zorgde ervoor dat deze game aanvoelde als de prachtige throwback die het desperately wil zijn. De ontwikkelaars wilden dit spel in een arcade-machine gooien en het teruggeven aan de jaren 90 om er zelf van te genieten.
Tijdens elke fase merk je subtiel dat de achtergrondmuziek enigszins verandert om mee te doen met de omgeving. Er zijn geen grote verschillen of zware dingen in je gezicht gegooid. In plaats daarvan ben je begaafd met deze prachtige ambiance terwijl je je een weg baant door het demonenleger om de wereld te redden. Je zou niet kunnen vragen om een betere soundtrack.
Slimme dialoog en schrijven
Toen ik voor het eerst begon te schieten De boodschapper, Ik verzekerde mezelf dat ik een game wilde waarbij de ontwikkelaars te hard hun best zouden hebben gedaan om een noot te worden voor de game van noot 90. Ik had het helemaal mis, en ik ben er blij mee.
De eerste indicatie voor deze verandering was toen ik bij de winkelier aankwam. Ik reisde naar een mystiek sterrenrijk omringd door prachtige magie waarvan ik wist dat het mijn bevattingsvermogen te boven ging. De winkelier wist dit ook en verzekerde hem dat wat hij hier ook zag, hij ermee moest meegaan of zich daar nooit meer op zijn gemak zou voelen. Ik hield meteen van de winkelier met kleren en wenste dat hij me op mijn reis zou vergezellen.
Hij deed dat wel, omdat hij de behulpzame game-monteur was die me nieuwe gereedschappen gaf om te gebruiken terwijl ik door de levels ging. Deze handige hulpmiddelen zijn ontworpen om de manier waarop ik de game speelde te veranderen en hebben een ander niveau van diepte opgeleverd voor mijn platformvaardigheden, die gestaag groeide tijdens mijn playthrough.
Hoewel ze niet perfect waren, was de dood een welkome afwisseling. Elke keer als ik stierf leek een kleine rode, vliegende demon tijd terug te draaien en me terug te brengen naar het dichtstbijzijnde controlepunt dat ik passeerde. Zijn naam was Quarble en hij is de mecanicien in De boodschapper. Het gevolg van hem bij je te hebben was om een van de valuta die je onderweg verzamelde gedurende een korte tijd te consumeren.
Het hebben van Quarble als een korte metgezel en als een spel monteur was geweldig omdat het een nieuwe, leuke manier om de dood een ding in de game te maken, zonder het een lastige taak te maken. Ze hadden het gemakkelijk kunnen hebben waar je meteen naar het begin van de etappe werd teruggegooid, maar ze waren vriendelijk om een reeks nuttige, goed geplaatste controlepunten te hebben tijdens de verschillende fasen. Plus, elke keer dat je stierf, zou Quarble je een klein, sassy citaat geven over je overlijden. Deze citaten worden na een tijdje herhaald, maar het duurt een tijdje. Maak je geen zorgen, ik heb het geprobeerd.
Alles samenvoegen
De ontwikkelaars wilden dat een game teruggrijpt naar de tijd dat side-scrolling platformgames een specifieke kunst hadden, terug toen ze stijl hadden. Ze slagen hierin, samen met een geweldige gameplay, een geweldige soundtrack, prachtige kunst en vreugdevolle geschriften. Ik keek ernaar uit om te lezen elke keer als ik stierf of stopte om de winkelier te vragen naar een nieuw verhaal dat ze hadden.
Hoewel een beetje kort, De boodschapper was een leuke tijd die ik graag weer zou spelen in een hartslag.
Onze beoordeling 9 De Messenger leunt op klassieke platformgames uit de jaren 80 en 90, maar heeft genoeg eigen trucs om het een heerlijke draai te geven met veel humor in de mond.