Gisteren vroeg ik me af wanneer de film Django Unchained uitkwam op Blu-ray en begon na te denken over westerns. Ik geniet echt van het genre, de verhalen, het landschap en de muziek die ze allemaal een glimlach op mijn gezicht toveren. Maar wat me het meest deed lachen, was nadenken over een van de beste momenten uit een videogame die ik ooit heb gespeeld.
Iedereen die Red Dead Redemption heeft gespeeld, kan je precies vertellen hoe het voelt als je voor de eerste keer Mexico binnenstapt, en het is verreweg een van mijn favoriete momenten. Voor degenen onder u die deze spoilers de afgelopen tijd niet hebben en hebben vermeden, zal ik mijn best doen om spoilers te vermijden.
Red Dead Redemption is een open wereldverhaal-gestuurde game van Rockstar, en vergelijkbaar in veel opzichten met Grand Theft Auto 4. Maar het belangrijkste verschil is de setting. In plaats van een andere hedendaagse of fantasy-setting vindt de Red Dead-serie plaats in het historische "oude westen" compleet met paarden, cowboys en indianen. Het verhaal zelf wordt sterk beïnvloed door de "spagetti western" en voor mij valt het op als een van de betere verhalen die verteld worden ieder een enkel spel van deze generatie consoles.
De game draait om het personage John Marston, die door de regering wordt bevolen de resterende leden van zijn outlaw-bende op te sporen om zijn familie te redden. De komende uren rijd je over het platteland en doe je side quests en volgende leads.
Gedurende deze tijd begin je John echt meer te begrijpen als een personage, en wie hij is. Je ontdekt dat hij echt gewoon een goede vent is die alles doet wat nodig is om zijn zoon een beter leven te geven. Terwijl je speelt, begin je steeds meer over Mexico te horen, en uiteindelijk krijg je de kans om de 'San Luis'-rivier over te steken. De enige manier om over te steken, is een vlot en een touw om het over te trekken. Natuurlijk, terwijl je het vlot oversteekt, wordt je aangevallen en zweeft je de rivier af om de bandieten af te weren en de overkant te bereiken.
Uiteindelijk na een aantal minuten schieten en dobberen, haal je het over de rivier en op stevig land. De hele ervaring voelt drainerend en vermoeiend. Tegen de tijd dat ik op een van de bandieten paarden stapte wilde ik gewoon naar een stad gaan en de wedstrijd redden. Maar toen ik begon te rijden, begon de lucht op te fleuren en begon een zachte akoestische gitaar te spelen. (Ver weg voor diegenen die geïnteresseerd zijn in het horen van het liedje) Ik bleef rijden en realiseerde me dat ik de game beu was van design, de ontwikkelaars wilden dat ik het gevoel van uitputting en bijna hopeloosheid voelde dat mijn karakter voelde. Het is prachtig gemaakt, het landschap is geweldig, het nummer is perfect en het deed me beseffen hoe goed het verhaal in sommige games kan zijn.
Het is nog steeds een van mijn favoriete momenten uit elk spel ooit. Smal het moment uit wanneer je het Zwaard van de Tijd van zijn voetstuk in Ocarina of Time haalt.
Dus dat is mijn favoriete moment, ik zou het leuk vinden om de jouwe te horen in de reacties hieronder!