Inhoud
- Allereerst is de turn-based monteur niet automatisch inferieur
- FFVII's gameplay, verhaal en setting zijn bijna ongeëvenaard
- Het zijn de momenten die we onthouden
Voordat ik begin, wil ik één punt overduidelijk maken:
Ik ben me ervan bewust dat gamen behoorlijk is vooruitgegaan sinds 1997. Ik zeg niet Final Fantasy VII kan niet beter zijn vanuit een technisch en artistiek oogpunt; natuurlijk kan dat. Ik zeg niet dat er niets bestaat dat superieur is aan FFVII vanuit het grafische en algemeen technische perspectief. Dat is gewoon stom.
Ik zeg echter dat een van de meest iconische namen in videogames het volste recht heeft om te worden opgenomen in de "beste aller tijden" discussie, en na het spelen van meer dan 75 RPG's in mijn tijd, moet ik er nog een vinden die ik zou zeggen is beter dan het meesterwerk van Squaresoft.
Oh, maak je geen zorgen, ik heb mijn redenen.
Allereerst is de turn-based monteur niet automatisch inferieur
De dood van het turn-based gameplay-systeem in AAA blockbuster-RPG's is een bittere teleurstelling voor mij. Het is gewoon niet eerlijk. Degenen die bekend zijn met het JRPG-genre weten hoe verschillende ontwikkelaars de turn-based monteur duwden; we hebben altijd zeer creatieve en zelfs innovatieve iteraties van dat systeem gekregen. Kijk naar de kunst in Legend of Legaia, het oordeel komt binnen Shadow Heartsen de verschillende gevechtsstructuren die we hebben gezien Legend of Dragoon, Suikoden, Wilde ARM's, Star Ocean, enz.
Alleen omdat je niet altijd beweegt en op knoppen drukt, is het spel niet minder betrokken. Strategie is onderdeel van het turn-based entertainment. Tijd nemen en de volgende stap plannen, is wat mij betreft een cruciaal onderdeel van het plezier. Ik kwam in RPG's omdat ik niet van het spelen van de snel-actie spelen hield die een constant hameren van knopen vereiste. Ik wilde vertrouwen op mijn mentale vermogen in tegenstelling tot mijn behendigheid.
Ik zal altijd beweren dat tot op de dag van vandaag een aantal van de meest tot de verbeelding sprekende en vervullende gameplaymechanismen zijn gevonden in turn-based RPG's.
FFVII's gameplay, verhaal en setting zijn bijna ongeëvenaard
Denk er eens over: ten eerste, het Materia-systeem is een uitstekend idee. Wat de meeste spelers zich niet herinneren (en sommigen wisten het op dat moment zelfs niet), is dat elk personage een set basisstatistieken had en die statistieken werden gewijzigd op basis van de Materia die je had uitgerust. Het stelde je in staat Barrett in een magiër te veranderen, als je dat koos, en vertegenwoordigde een vorm van vrijheid en maatwerk die we tegenwoordig overal zien.
Vergeleken met een latere monteur zoals het Sphere Grid, leek dit laatste eigenlijk eenvoudiger en beperkter. Materia was multi-dimensioneel; je zou elk stuk kunnen opbouwen en bovendien, eenmaal gebouwd, zou iedereen het kunnen uitrusten. Voor sommigen is dit iets kleins; voor de experts die er zijn, dit is een enorm pluspunt.
Het verhaal komt nog steeds onder vuur te liggen. Je hebt overal cynische haters die wanhopig proberen te bewijzen dat het verhaal echt is opgezogen, dat het vol gaten zit, dat de personages dom en saai zijn, enz. Dit is gewoon je standaard flitsende reactie op de verheven status van het spel. Elke keer als er iets wordt vereerd, zijn er vast idioten die hun eigen "genie" moeten bewijzen door te bewijzen dat alle anderen ongelijk hebben.
Ja, het schrijven had beter gekund. In die tijd was de dialoog niet geweldig. Maar de diepte van dat verhaal, de niveaus en dimensies waarop het werkt, het tempo dat bijna perfect lijkt; het combineert alles om een zeer plezierige ervaring te creëren. Het heeft filosofische en psychologische invalshoeken die maar weinig waarderen, en Sephiroth blijft de grootste schurk aller tijden om één grote reden: hij is tegelijkertijd sympathiek en brutaal. De kenmerken van elke gedenkwaardige schurk.
De karakterlijst is gevuld met interessante persoonlijkheden, zelfs als ze niet allemaal in de openbaarheid worden gebracht. Ik heb nog nooit een cast gezien die op zoveel manieren zo aantrekkelijk is, toch? De schrijvers implementeerden zelfs zijverhalen voor de meeste personages, iets wat we in die tijd niet vaak zagen, en de emotionele aantrekkingskracht van het spel echt hebben uitgebreid.
Dan de setting: ik hield van die wereld. Een betere wereldkaart, die ik nog nooit ben tegengekomen. Vol mysterie en variëteit, van het verkennen van de diepte van de oceaan in een onderzeeër tot het zippen over de lucht in je luchtschip tot het rondreizen op een chocobo, het was ongeveer net zo dynamisch als een interactieve wereld had kunnen zijn. Elke stad had een eigen stijl en persona, elk gebied had een specifieke aantrekkingskracht en hoe elk personage op elke regio reageerde, was ook belangrijk.
Het zijn de momenten die we onthouden
Er is een reden waarom een van de meest gedenkwaardige momenten in de geschiedenis is wanneer Sephiroth Aeris doodt. Sorry als dat een spoiler was maar als je nog geen FFVII hebt gespeeld, ben je sowieso geen gamer. ;) Gewoon een grapje, natuurlijk.
Het punt is dat degenen die zich FFVII herinneren zich niet alleen de game als geheel herinneren. Ze herinneren specifieke momenten. Ze herinneren zich de keren dat ze reageerden op wat ze zeiden, en het komt er uiteindelijk op neer dat we steeds bleven reageren. Het leek alsof elke nieuwe scène de moeite waard was om op te slaan in onze geheugenbanken, omdat het ons op een geheel nieuwe en zelfs diepgaande manier beïnvloedde. Wat er ook gebeurt in gaming, van hieruit weet je dat je deze scènes altijd zult onthouden. Dat is wat zorgt voor een speciaal spel.
Wanneer je alles in rekening brengt en rekening houdt met het tijdperk waarin het werd vrijgegeven, denk ik niet dat daar enige twijfel over bestaat: Final Fantasy VII is nog steeds de beste RPG ooit gemaakt.
Einde opmerking: sommige mensen gebruiken dit argument nog steeds: "Als je zegt dat FFVII de beste ooit was, was het je eerste RPG." Ja nee. Geldt niet voor mij, vertrouw me daarop.