Inhoud
Ik wil menselijk zijn liet me wensen dat ik geen mens was, maar eerder een kat of een tuinslak, gewoon elk wezen dat de hersencapaciteit ontbeerde en de juiste aanhangsels die nodig zijn om videogames te spelen. Op die manier zou ik de uren die ik met de game doorbracht nooit hebben hoeven doorstaan. Ik overdrijf misschien een beetje; Ik wil menselijk zijn is niet helemaal afschuwelijk, alleen mild verschrikkelijk.
De game is een 2D-actieplatformgame die je de controle over een meisje geeft dat door genetische manipulatie door een kwaadaardig bedrijf is veranderd in een vampier. Met een vertrouwde jachtgeweer in de hand, moet je haar vriend (die nu ... een hoed is) redden en je wraak op de verantwoordelijken geven. Het is niet bepaald een sterk verhaal, alhoewel dat het spel er niet van weerhoudt het te presenteren door middel van ruwe, schuifbare afbeeldingen van tekeningen en tekst. Dat is ok, dit is duidelijk geen op verhalen gebaseerde ervaring; het probleem met het spel is dat de rest Ik wil menselijk zijn slaagt erin net zo zwak te zijn.
Iets 'beest' mij over deze game
Vanaf het begin word je meteen aangevallen door een gedateerd punknummer uit de jaren 90, schetterend op hoofdpijn-inducerende volumeniveaus. Ik kan alleen maar aannemen dat dit bedoeld is om spelers te desoriënteren in de hoop dat ze de vele fouten van het spel in hun verwarring over het hoofd zullen zien. Het wijzigen van het volume in het optiemenu duurt net zo lang totdat u een echt niveau bereikt waarop het zichzelf tot maximaal weer oploopt.
Deze bug van het terugdraaien van alle instellingen is ook van toepassing op de bedieningselementen, die bizar zijn ingesteld als pijltoetsen om te verplaatsen en standaard om muis te richten, in plaats van WASD. Het gebruik van een controller lost niet veel problemen op. Om te beginnen is er geen ondersteuning voor d-pads, een vreemd ding om weg te laten aangezien dit toch een zijwaarts scrollende platformgame is. Ten tweede, richten en bewegen zijn nu als één. Wil je die vijand naar rechts verslaan? Wel kun je maar beter naar hen toe rennen, want er is opeens geen manier om te richten en apart te bewegen, want wie gebruikt die andere thumbstick zelfs? En wat is een triggerknop?
Het is hoe dan ook irrelevent, er is geen redden van de vreselijke, logge controles van Ik wil menselijk zijn. Als platformgame zou je denken dat dit een deel van het spel is dat speciale aandacht zou krijgen, maar nee, ze zijn onhandig, onhandig en reageren niet. Dan zijn er mechanica in het spel waarbij het personage enigszins aan de muren zal blijven kleven, waarschijnlijk om ze gemakkelijker te doorkruisen. Het probleem is dat dit alleen lijkt te werken elke keer dat je het niet wilt en nooit wanneer.
Het is een schande, want er zijn veel leuke, verborgen plekjes te vinden in levels en een aantal fatsoenlijke platforms die hier en daar worden gegooid. Ze worden echter soms frustrerend moeilijk om te navigeren, vanwege de logge bedieningselementen van het spel.
Kunst aanval
Zelfs Ik wil menselijk zijnHet visuele ontwerp is erop gericht je te pakken te krijgen. Hoewel het spel een mooie kunststijl heeft, is het vaak onpraktisch. Het spel maakt gebruik van een monochroom kleurenschema met prominent gebruik van rood, meestal om het bloed van exploderende vijanden te accentueren. Een leuk idee in theorie, behalve Ik wil menselijk zijn heeft enkele problemen als het gaat om het creëren van contrast tussen de visuele elementen. Dit gebrek aan duidelijkheid dient alleen maar om de uitbarsting van het spel te bevorderen.
Daarnaast waren er ook zeldzame gevallen waarbij de voorgrond mijn zicht op de onderkant van het level zou belemmeren, aangezien ik uitzinnig aanvallen bombardeerde in de hoop dat ze de vijanden zouden raken die ik niet echt kon zien. Het is gewoon slecht ontwerp, duidelijk en eenvoudig.
Een van de Ik wil menselijk zijn's paar verlossende functies komen van de pulserende elektropunk-soundtrack, op voorwaarde van Jimmy Urine of Mindless Self Indulgence-faam. Hoewel er een paar blindgangers zijn en het kan repetitief worden, dient het voor het grootste deel als een goede fit voor de actie.
Een bloederige puinhoop in alle opzichten
Het woord "actie" geeft je misschien een verkeerde indruk van opwinding, wat iets is Ik wil menselijk zijn is het onwaarschijnlijk dat te bieden. Je bent meteen uitgerust met een jachtgeweer en dat is alles wat je ooit hebt gedaan gedurende het hele spel. Er zijn geen upgrades, het is traag, onnauwkeurig en het wordt behoorlijk snel oud. Elke moeilijkheid in het spel voelt zich gefabriceerd uit een slecht ontwerp en controles in plaats van een echte uitdaging te zijn.
Er zijn verzamelobjecten en een hoog scoringssysteem om herspeelbaarheid toe te voegen, maar het is moeilijk voor te stellen dat iemand veel meer tijd met de game doorbrengt dan nodig is.
Ik wil menselijk zijn is in wezen gewoon een veredeld flash-spel, wat logisch is, gezien eerdere werken van eenzame ontwikkelaar Sinclair Strange. Een spel van hem in het bijzonder, De duivelsdochter, gemaakt in een 72 uur durende game-jam, lijkt de inspiratie achter te zijn Ik wil menselijk zijn. ironisch De duivelsdochter blijkt een meer bekwaam stuk werk te zijn, ondanks de beperkingen, dan deze $ 14.99 release. Er zijn zo'n honderd spellen op Newgrounds die je geen cent kosten.
Tenminste Ik wil menselijk zijn is enigszins minder irritant dan zijn voorganger. Licht. De game verklaart zichzelf "als boordevol duistere humor", wat kennelijk betekent dat je wordt overladen met 'amusante' beledigingen zoals tampons van vijanden en 'mors geen zeep'-grappen.
Het is moeilijk te zien, en het klinkt misschien raar om te horen, gegeven alles wat ik te zeggen had over de game, maar ergens onder alle bugs, onhandige besturingselementen en onbetrouwbare ontwerpbeslissingen kan ik niet anders dan voelen dat er een goed spel wachtte tot gemaakt zijn. Ik wil menselijk zijnbereikt echter bijna niet op alle fronten.
Onze beoordeling 3 Een omslachtige, bloed doordrenkte puinhoop die niets nieuws en weinig goeds doet. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean