Inhoud
- Een krankzinnig maar toch triest verhaal.
- Interessante puzzelmechanische maar vreselijke platformactie
- Repetitieve standaardplatforming zonder uitdaging.
- Een reden om te zoeken en te verzamelen
- Redelijke beelden en soundtrack zorgen voor een prachtige sfeer.
- Een spel om van alles te houden en te haten.
Baron Von Sottendorff is gek, in de veronderstelling dat hij gevangen zit in een rastertekening van zijn landhuis. Voor de Baron om aan zijn gevangenschap te ontsnappen, moet hij zijn herinneringen herinneren aan zijn kindertijd tot in de volwassenheid. Alleen dan zal hij in staat zijn de controle over zijn geest te herwinnen en vrij te zijn van de gevangenis die zijn waanzin is.
The Delusions of Von Sottendorff and zijn Square Mind is een puzzelplatformer ontwikkeld en uitgegeven door Delirium Studios, exclusief uitgebracht op 3DS op 17 december 2015. De game heeft interessante ideeën en een puzzelmechanisme. Het heeft echter ook camerabesturingsproblemen die irritant zijn. De gameplay wordt ook erg repetitief en biedt slechts een kleine toename in uitdaging naarmate het spel vordert.
Een krankzinnig maar toch triest verhaal.
Het verhaal van The Delusions of Von Sottendorff volgt de baron in zijn pogingen om zijn herinneringen te herwinnen. De geest van de baron heeft zijn herinneringen voor hem verborgen gehouden om hem te beschermen tegen zijn tragische verleden. Zijn waanzinnige geest informeert het verhaal doorheen de niveaus, door het door te geven via foto's van herinneringen. De dwaze vertelling kan soms weinig zin hebben, maar naarmate het spel vordert, begint het allemaal samen te komen. De vertelling van de geest van de baron leidt tot enkele momenten waardoor de speler gedurende het spel aan het lachen is.
Hij is zowel mentaal als fysiek een interessant en vreemd personage. Zijn karakter is als dat van een kind dat nooit is opgegroeid. Hij kleedt zich in volwassen kleding, maar kan zich als een kind niet goed kleden.
De baron rent met zijn rug licht naar achteren gebogen terwijl zijn armen achter hem flapperen. Hij is een personage dat je niet anders kunt dan liefhebben voor zijn kinderlijke en bizarre manieren en sympathiseert met zijn tragische verleden. Ondanks dat de Baron een tragische figuur is, heeft het verhaal zijn gelukkige momenten. Het is een goed geschreven verhaal dat helaas net op het einde tekort schiet.
Zoals zoveel andere moderne spellen, The Delusions of Von Sottendorff eindigt abrupt zonder enige echte sluiting te geven. Het verhaal eindigt met een vreemde noot die verkeerd aanvoelt voor de toon van het spel en het personage van de baron.
Het spel heeft deze kinderachtige maar onschuldige toon en toch voelde het einde een donkere, sinistere en misplaatst.
Interessante puzzelmechanische maar vreselijke platformactie
De game bevat in totaal veertig levels verdeeld over in totaal acht hoofdstukken. Elk hoofdstuk vertegenwoordigt een specifieke herinnering aan een gebeurtenis in het leven van de baron, beginnend vanaf het allereerste kind. Elk niveau bevat een sleutel en een puzzelstukje dat de speler moet verzamelen om het te voltooien. De sleutel ontgrendelt de uitgang terwijl het puzzelstuk een van de stukjes bevat ter herinnering aan dat specifieke hoofdstuk.
Nadat alle niveaus van een hoofdstuk zijn voltooid, wordt het laatste puzzelstuk op zijn plaats gelegd, met een compleet beeld van dat individuele geheugen. Een filmpje begint dan het verhaal van die bepaalde herinnering te vertellen.
De belangrijkste puzzelspecialist voor het spel is de mogelijkheid om de kamers binnen elk niveau te verplaatsen. Om de sleutel en het puzzelstuk op elk niveau te vinden, moet de speler de kamers verplaatsen, waardoor ze toegang hebben tot delen van het niveau die anders ontoegankelijk zouden zijn. Dit idee is misschien niet uniek voor dit spel; er zit een soortgelijke monteur in Kraven Manor. In The Delusions of Von Sottendorff, het is echter buitengewoon goed gedaan en is een leuke, vermakelijke en soms hersenloze monteur.
Het genot dat spelers van de puzzelmonteur krijgen, wordt geruïneerd door de woedende platformactie. Het probleem met de platformactie komt van de vreselijke camerabesturing. Het spel wordt bekeken alsof je door een raam naar een kamer in een poppenhuis kijkt.
Dit gezichtspunt betekent dat de camera, net zoals door een raam kijkt, slechts een bepaalde hoeveelheid kan bewegen, ongeveer 20-25 graden. Met deze camerabediening kan de speler een gebied niet volledig bekijken. Soms dwingt het de speler om sprongen van het geloof te maken, in de hoop op het platform te landen dat ze nodig hebben.
Vaker wel dan niet, het zorgt ervoor dat de speler het platform mist en valt, dwingt hen om terug te gaan naar waar ze waren. De terugweg kan soms bestaan uit het verplaatsen en doorkruisen van meerdere kamers om terug te gaan naar dat gebied. Het proberen van een gedwongen sprong van vertrouwen kan verschillende keren falen, wat extreme frustratie veroorzaakt die de ervaring verpest. Wanneer ontbrekende platforms en vallen leidt tot onmiddellijke dood, maakt het de zaken alleen maar erger.
Wanneer een kamer twee verdiepingen bevat, kan het verplaatsen van de camera het zicht volledig blokkeren. De camera richt zich op het platform dat de twee verdiepingen scheidt, waardoor navigeren onmogelijk wordt. Deze camera-uitgave dwingt de speler vaak om een ongemakkelijk gezichtspunt te gebruiken dat zijn gezichtslijn blokkeert. Het probleem veroorzaakt ook problemen met vijanden. Vijanden zijn vaak niet op het scherm en vangen de speler niet aan, wat leidt tot onmiddellijke dood en verhoogde frustratie.
Repetitieve standaardplatforming zonder uitdaging.
De algemene gameplay van The Delusions of Von Sottendorff is wat je zou vinden in elk standaard platformspel. Beweeg elk niveau door van platform naar platform te springen, spring op hoofden van vijanden, trek hendels aan en activeer drukvlakken. Het enige verschil is dat The Delusions of Von Sottendorff heeft de trompet van de baron die de speler kan gebruiken.
Spelers gebruiken het voor twee verschillende dingen. Bepaalde vijanden kunnen ermee worden verslagen en het wordt ook gebruikt om onzichtbare platforms te onthullen die worden gebruikt om gebieden te bereiken die anders onbereikbaar zouden zijn. De speler kan het in totaal negen keer gebruiken. Op elk niveau zijn er kisten die de speler kan openen, sommige met extra levens terwijl anderen trompetten houden voor extra gebruik.
De speler moet bepaalde niveaus binnen een bepaald tijdsbestek voltooien, meestal drie en een half of zeven minuten, afhankelijk van de grootte. Deze specifieke niveaus zijn meer platformgericht dan het oplossen van puzzels en kunnen tot veel frustratie leiden vanwege de problemen met platformen.
Er is niets om de game fris te houden over de veertig levels. De gameplay blijft meestal hetzelfde van begin tot einde en voegt af en toe iets nieuws toe dat de speler doodt. Ondanks dat elk hoofdstuk nieuwe vijanden en omgevingen heeft, verandert de gameplay voor elke game niet.
De moeilijkheidsgraad van het spel neemt in de loop van de tijd niet zoveel toe, waardoor het spel weinig uitdaging biedt. Ondanks niveaus die meer kamers en obstakels bevatten naarmate het spel vordert, is er geen echte moeilijkheidsgraad te nemen. De niveaus zijn net iets langer en vereisen meer kamers verplaatsen.
De enige keer dat de game enigszins uitdagend werd, was in het laatste hoofdstuk waarin de kamers aanzienlijk ingewikkelder en moeilijker te combineren waren.
Het laatste hoofdstuk van het spel bereiken, is echter een uitdaging op zich, door hoe herhalend het halverwege wordt.Een reden om te zoeken en te verzamelen
Er zijn veel games die zonder extra reden verzamelobjecten toevoegen, behalve dat ze een extra taak voor de speler zijn om te voltooien. In The Delusions of Von Sottendorff, er is een echte reden om alle verzamelobjecten die het te bieden heeft te vinden.
Elk niveau bevat in totaal vijf foto's die herinneringen worden genoemd. Door ze te verzamelen, kan de speler illustraties, muziektracks en de tussenfilmpjes van de game ontgrendelen in het menu Extra's. Elk type unlockable kost een bepaald aantal herinneringen. Eenmaal ontgrendeld, is de unlockable vrij om op elk moment te bekijken via het menu.
Redelijke beelden en soundtrack zorgen voor een prachtige sfeer.
De beelden voor de game zijn zeker redelijk. Ze zijn niet baanbrekend in welke vorm dan ook, maar zeker geen complete doorn in het oog. The Delusions van Von Sottendorff is een kleurrijk spel, vol met gedetailleerde omgevingen die passen in de algemene atmosfeer van een herinnering.
De herinneringen aan de jeugd van de baron zijn vaak levendig van kleur met een lichtere soundtrack, terwijl de tragische herinneringen sombere en donkere omgevingen hebben met een trieste of griezelige soundtrack. De nieuwe omgevingen en soundtrack voor elk hoofdstuk helpen tijdens het spelen van het spel. Jammer genoeg met de problemen van het spel zijn ze niet genoeg om de ervaring leuk te maken.
De modellen van vijanden zijn ook redelijk. Net als de omgevingen zijn ze op geen enkele manier baanbrekend. Ze passen goed in de gekke wereld die de geest van de baron is, en het veranderen van vijanden in elk hoofdstuk is inderdaad uitnodigend.
De animaties van de vijanden die ik voel zijn een beetje stijf maar desalniettemin adequaat. Het probleem met het hebben van de gedetailleerde omgevingen samen met vijanden is dat het spel lijdt aan frame rate-problemen. Vertragingen van de beeldsnelheid treden op wanneer er veel tegelijk op het scherm is. Het kader daalt wanneer de camera uitzoomt meer dan op een ander punt.
Een spel om van alles te houden en te haten.
The Delusions of Von Sottendorff is een spel met een aantal geweldige ideeën en creativiteit. Het lijdt aan repetitieve gameplay, het mist de uitdaging grotendeels en vereist een opsmuk. De algemene puzzel-monteur is slim en goed geïntegreerd, maar de platform-indeling van het spel vereist een nieuw ontwerp. De grootste ondergang die deze game heeft, zijn de problemen met de camera en de problemen die het veroorzaakt met platformen.
Het verhaal is goed geschreven en interessant maar mist sluiting en eindigt met een vreemde toon. De beelden, soundtrack en omgevingen zijn goed, maar het omgevingsdetail veroorzaakt vertragingen en de animatie van het vijandelijke model is enigszins stijf. The Delusions of Von Sottendorff is een van die spellen die voor elke goede functie die het heeft een functie even slecht is.
Het is jammer dat de game zulke problemen heeft. Zonder de problemen zou dit een fantastische game scoren geweest die veel hoger was dan het is. Met hen wordt het echter in niets meer dan een op zijn best gemiddeld spel. The Delusions of Von Sottendorff Ik denk dat het prijskaartje van € 12,99 het niet waard is, althans in de huidige staat. Als je de game nog steeds wilt uitproberen, raad ik aan te wachten totdat deze tijdens een verkoop in prijs daalt.
The Delusions of Von Sottendorff and zijn Square Mind is uitsluitend te koop in de Nintendo e-Shop voor € 12,99.
Beeldbronnen: perfect Nintendo, VideoChums, Nintendo Life, Nintendon en VG247
Onze beoordeling 5 Een interessante en rare puzzelplatformer geruïneerd door woedende camerabedieningen en herhalingen. Beoordeeld op: 3DS What Our Ratings Mean