Wat maakt een game goed? Flash-games zijn niet precies waar mensen naar kijken als ze het hebben over "goede games", maar er zijn er een paar die echt van de verte gaan en die als goed kunnen worden beschouwd, of je nu van flashgames houdt of niet. Tower of Heaven is niet alleen een goed flashgame, maar ook een goede platformgame. Het doet alles goed, zelfs als het ervoor zorgt dat je af en toe je toetsenbord wilt breken.
Je neemt de controle over een reiziger die op zoek is naar de Toren van de Hemel, op zoek naar antwoorden. Het gaat niet veel verder dan dat en dat hoeft ook niet. Je moet klimmen en de god bovenaan de toren is niet al te gastvrij. Naarmate je door elk steeds moeilijker niveau heengaat, zal de god regels in het spel brengen om de dingen nog meer een uitdaging te maken. Geen stenen aanraken, niet links lopen, geen aanrakende levende wezens - er zijn er een paar.
De regels zijn de taak van de speler, omdat ze niet alleen de dingen moeilijker maken, maar als je ze vergeet en doet wat je niet mag doen, loop je meteen dood. Je moet je een weg banen door elk niveau met de regels in gedachten, en zelfs als je ze precies volgt, zijn er genoeg obstakels en gevaren om je zelf te doden. Verwacht te sterven. Veel.
Te zeggen dat het spel moeilijk is, zou een understatement zijn. Eén level spawnt je vlak voor twee draaiende bladen (één aan de voorkant en één boven je) en je moet de timing naar beneden halen om er voorbij te springen en dan langs de bladen in het volgende gedeelte. En dan de rest van het level. Ja, je zult minstens een paar keer sterven tijdens deze fase, of je het nu leuk vindt of niet.
Elk niveau van de Toren van de Hemel wordt steeds moeilijker, en de laatste fase kan ronduit je hoofdpijn bezorgen als je het laat. Gelukkig wanneer je sterft, spawkel je elke keer aan het begin van een niveau, dus er is geen concept van "Game Over" hier. In een game waar zelfs de vlinders en het gras je uitkomen, is dit een enorme opluchting.
Hoewel de gameplay leuk is en de bediening krap is (pixel perfect springen, hoera!), Zijn mijn favoriete dingen in Tower of Heaven misschien wel het beeldmateriaal en de muziek.
Het allereerste dat je zal opvallen (aangezien de game pas in de derde van de vierde fase moeilijk wordt) is het Gameboy-achtige beeldmateriaal. Het emuleert bijna perfect de manier waarop originele Gameboy-games eruit zagen, van de kleuren tot de eenvoudige ontwerpen. Ik zeg bijna perfect, omdat het detail in de draaiende bladen en de bewegende wolken buiten de vensters op de achtergrond misschien buiten het bereik van de console liggen, maar verder lijkt het net een Gameboy-game.
De muziek is ook een enorme erfenis en klinkt trouw als een 8-bit midi. De hoofdmelodie is pakkend en combineert perfect met de beelden en de gameplay, wat het spel een compleet pakket maakt. De algehele game heeft een thema en het voltooien van de game laat je echt zien. Ik zal echter niet weggeven waarom.
Het hoofdspel is niet zo lang tenzij je vast komt te zitten in een of twee levels. Het is moeilijk, maar er zijn echt niet zoveel fasen om in te vullen. Voor het einde van het verhaal is er een optie op aangepast niveau als je je verblijf in de Tower of Heaven wilt verlengen. De level-editor is behoorlijk heftig en kan zelfs nog meer overspoeld worden dan de hoofdcampagne als je serieus bent over het maken van uitgebalanceerde en uitdagende levels.
Er is niets dat Tower of Heaven verkeerd doet. Het is moeilijk, maar er is zoveel zorg en aandacht in het spel gestopt dat je bereid bent om te blijven proberen in de moeilijk-maar-volledig-uitvoerbare delen van het spel. Er zijn niet veel flash-games of platformgames in het algemeen met zoveel hart in hen, en het is een complete ervaring van het platformen naar de beelden op de muziek.
Ik kan er eerlijk gezegd niets verkeerds over zeggen.