Inhoud
- Zijn of niet zijn...
- De soundtrack voor het kleine stadsleven
- Fan-tastic community
- Spel van het jaar
- Dit doet me denken aan de 2012 Game of the Year-nominaties.
Het is een week geweest, tot de dag, sinds ik klaar ben Het leven is vreemd seizoen 1, en ik kan het echt niet uit mijn hoofd krijgen. Er is geen dag voorbijgegaan dat ik er niet over heb nagedacht, fan-art heb uitgecheckt, of er YouTube-video's over heb bekeken. Ik heb zelfs Pewdiepie alle vijf de afleveringen laten zien! Om een of andere reden kan ik dat slechts gedeeltelijk verklaren, Het leven is vreemd heeft zichzelf op mij gestempeld.
Maar laten we terugspoelen. (Sorry, ik kon er niets aan doen). Voor iedereen die zich niet bewust is van deze game, sta me toe je een snelle pitch te geven. Je speelt als 18-jarige Maxine Caulfield - waarvan ik alleen kan aannemen dat het een verwijzing is naar Catcher In The Rye. Max is na 5 jaar naar haar geboortedorp Arcadia Bay teruggekeerd om Blackwell Academy bij te wonen. Ze is een verlegen fotografisch beschermgeest die snel ontdekt dat ze niet zo normaal is. In de badkamer van het college ontdekt Max per ongeluk dat ze de tijd terug kan spoelen wanneer ze dat doet om te voorkomen dat een meisje wordt neergeschoten.
Vanaf dat moment draait het spel om grip te krijgen op je krachten, fouten recht te zetten en op te groeien. Er is zoveel meer dat ik zou kunnen zeggen, maar ik wil echt niets verpesten.
De belangrijkste kern van Het leven is vreemd is dat Max een visioen heeft gezien van een naderende tornado die Arcadia Bay zal vernietigen, en ze wil het op de een of andere manier voorkomen. Dat is het grote opruiende incident en de climax, maar het is niet waar het spel over gaat, niet echt. Nee, Het leven is vreemd gaat echt over de personages en de vreemde kleine stad waarin ze wonen. Het is de reis van Max en Chloe - het meisje dat ze in de badkamer redt. En het is deze reis waarbij ik nog een week na het innen van de credits aan het spel denk.
Zijn of niet zijn...
Het leven is vreemd is een fantastisch spel in de manier waarop het echte problemen aanpakt. Ik zal deze zaken hier niet noemen omdat ik liever nog niets verprutst. Ik zal echter de kwestie van seksualiteit aan de orde stellen. Met het soort spel kun je beslissen op welke manier Max zwaait, en het is zwaar impliciet dat Chloe lesbisch is. Max heeft een mannelijke bewonderaar, maar het is aan jou welke kant je op wilt. Dat gezegd hebbende, het is nooit een absolute keuze, het wordt simpelweg gedefinieerd door de kleinere keuzes die je maakt en het heeft nooit echt een impact op het verhaal. Misschien vindt je Max Warren leuk, misschien houdt ze van Chloë, misschien heeft ze geen tijd voor relaties. Hoe dan ook, Dontnod presenteerde homoseksualiteit op een manier die maar weinig anderen doen - met respect en klasse; het is geloofwaardig, eerlijk en nooit een "ding".
Laat het me uitleggen. In mijn persoonlijke doorbraak begon ik geleidelijk aan te geloven dat Max van Chloë hield, en niet alleen als een vriend. Naarmate de afleveringen vorderden, werd mijn visie gecementeerd en begon ik te spelen alsof de twee onherroepelijk verliefd waren en niets hen zou scheiden - dus degenen onder jullie die het spel hebben gespeeld, kunnen raden hoe mijn laatste aflevering ging! Mijn Max was dol op Chloe en ik heb er nooit aan gedacht alsof het lesbiennes waren, het waren simpelweg twee mensen die op een of ander kosmisch niveau zijn verwikkeld.
De enige vergelijking die ik kan maken is met Brokeback Mountain. Ik ben een heteroseksuele man, en ik moest lezen en kijken Brokeback Mountain als onderdeel van een cursus Engels aan mijn universiteit. Ik kreunde aanvankelijk bij de gedachte - om te verduidelijken, ik ben op geen enkele manier homofoob, maar het idee om te lezen over twee mannen sprak me niet echt aan. Dus ik heb het gelezen en tot mijn verbazing heb ik het nooit echt als twee homomannen gezien. Het waren maar twee mensen die, ondanks zichzelf, verliefd werden. Het is een heel emotioneel verhaal en een verhaal dat mijn opvattingen over homoseksualiteit echt heeft veranderd - het liet me zien dat liefde soms de seksualiteit overtroeft. (Wat niet eenvoudig is om uit te leggen aan andere heteroseksuele mannen!) En dat is hoe het probleem wordt gepresenteerd Het leven is vreemd, moet je op die manier leunen terwijl het spel uitkomt.
De relatie tussen Max en Chloe, die nooit hardhandig of waardeloos is, is een grote reden waarom het spel zo'n impact op me heeft. Ik geef veel om die twee en ik echt, werkelijk wil dat ze het zo maken. Het is vergelijkbaar met de bijlage I, en vele anderen, met Lee en Clementine, en Joel en Ellie - de inzet is groter wanneer we zichtbare liefde tussen personages kunnen zien.
De soundtrack voor het kleine stadsleven
Maar ik wil duidelijk maken dat seksualiteit geen karakter definieert in Het leven is vreemd. Het zijn zeer goed afgeronde karakters die je waarschijnlijk op een bepaald moment in je leven hebt gekend. Max is een fantastisch personage dat een enorme groei vertoont gedurende de 5 afleveringen. Chloe is onvolwassen, egocentrisch en ontegensprekelijk leuk om in de buurt te zijn. Dan zijn er Warren, Victoria, Frank, Nathan, Kate, David, Mr. Jefferson, Joyce en meer. Elk van deze personages is geloofwaardig en zal emoties in je opwekken - sommigen zullen je liefhebben, sommigen zullen je haten en sommigen zullen je jammer vinden. Karakter staat centraal Het leven is vreemd, en Dontnod absoluut genageld karakter.
En het genas ook atmosfeer. Het leven is vreemd is een mooie game. De game speelt zich af in Oregon, in de kleine badplaats Arcadia Bay - die doet denken aan Twin Peaks of White Pine Bay (Bates Motel). De stad is voortdurend badend in gouden zonlicht, vergelijkbaar met Onbekende tweede zoon, wat de game een artistieke glans geeft zoals weinig anderen.
Dontnod streefde niet naar realistische afbeeldingen, maar ik denk dat het kunstontwerp van de serie fenomenaal is. Alles ziet er bijna-cartoonachtig uit, wat wordt tegengegaan met een rauw, realistisch ontwerp voor elk element. Karaktermodellen zien er bijvoorbeeld een beetje plastic uit en haar zit in dikke strengen, maar dit wordt aangevuld met vlekken, ingewikkelde details van kleding, tatoeages en gekleurd haar. Kortom, het resulteert in een echt fantastisch uitziende game.
Dan is er de muziek. Oh de muziek! Aflevering 1 begint met jou in de klas en als dat voorbij is, begeef je je naar de beruchte badkamer. Maar voordat Max aan die epische reis begint, stopt ze met het inbrengen van haar koptelefoons. 'To All of You' van Syd Matters begint en zet de toon - het is een mooie indiefilm. Tussen de esthetiek, het detailniveau, de dialoog en de muziek was ik in de eerste 10 minuten verkocht. Maar daar piekte het niet - nee, de muziek ging door, en dat gold ook voor de algehele sfeer van het spel, nooit stopte of weghaalde ik van mijn onderdompeling.
Fan-tastic community
Ik moet erop wijzen dat ik niet begonnen ben Het leven is vreemd totdat alle 5 afleveringen waren vrijgegeven. Ik haat het om episodische games 1 aflevering tegelijk af te spelen, dus ik wacht altijd tot het seizoen is afgelopen. En toch, ik nam nog steeds ongeveer 2 dagen tussen elke aflevering, gewoon om iedereen te laten zinken en resoneren. Net toen ik dacht dat het verhaal niet beter kon worden, deed het dat wel. Elke aflevering liet mijn kaak dichter bij de vloer dan die ervoor en meer dan eens voelde ik een brok in mijn keel.
Toen ik aflevering 5 voltooide, was ik verbijsterd en fysiek uitgeput. Om een beetje cliché te zijn, was het een achtbaan van emotie, en ik werd overgelaten om de beslissing die ik had genomen te overdenken. Het was alles wat ik kon bedenken die avond, maar ik dacht dat ik over een dag of zo verder zou gaan - dat is meestal hoe games werken.
Maar ik merkte dat ik er 2 dagen later nog steeds aan terugdenk. Op dat moment begon ik Pewdiepie te zien spelen en besloot ik dat ik een t-shirt wilde. Ik zocht online naar een t-shirt, maar kon geen officiële vinden. Dus ik ging naar Redbubble en vond tientallen fantastische ontwerpen. Om een of andere reden hield dit spel echt vast aan mij en wilde ik meer.
Dus ging ik naar internet om te kijken of er een Reddit-pagina was voor de game - ik wilde weten wat andere mensen van het seizoen vonden. Ik was behoorlijk verrast toen ik de pagina vond en besefte dat het meer dan 15.000 abonnees heeft. Ter vergelijking, de subreddits voor Telltale's Game of Thrones en Avalanche's Mad Max iets meer dan 2000. Dat is behoorlijk indrukwekkend voor een 2015 digitale game.
Ik was toen nog meer verrast dat het Het leven is vreemd Reddit-pagina was niet zoals veel andere spelpagina's. Als je op de meerderheid van andere gamedrives springt, vind je screenshots, gameclips, klagen, tips en een vreemde discussie. Maar de Het leven is vreemd subreddit is als een fanclub; het bestaat uit fantheorieën, verbazingwekkende kunst, respectvolle gesprekken en meer - het voelt aan als wat een gemeenschap zou moeten zijn. De abonnees liefde het spel. Hier realiseerde ik me dat ik niet de enige persoon was die overhoop lag en een beetje geobsedeerd was door de wereld die Dontnod had gecreëerd. De game heeft een enorme fanbase en ik was blij om te weten dat ik niet de enige was.
Spel van het jaar
Dus waarom dan macht het is mijn spel van het jaar? Ik bedoel, een dergelijke lof garandeert zeker de status Game of the Year. Vorig jaar, Het leven is vreemd zou zeker dat spel voor mij zijn geweest. Maar dit jaar zijn er (massale) barrières in Fallout 4 en The Witcher 3.
Dit jaar speelde ik Bloodborne, The Witcher, Batman: Arkham Knight, Mad Max, Rocket League, Until Dawn, en ben momenteel 80 uur diep in Fallout 4. En dat zijn slechts de spellen die ik als plausibele winnaars van het Game of the Year beschouw. Ik heb meer dan 120 uur gespeeld Mad Max en ik hield van elke seconde ervan. Nog 10 uur van Het leven is vreemd verduisterde het volledig. The Witcher 3, aan de andere kant, was ook iets speciaals. Het was misschien wel de beste RPG die ik ooit heb gespeeld en ik denk dat het bijna een perfect spel is. Het is enorm, mooi en vol met geweldige personages. Het staat voor mij dit jaar op de top van de berg.
En dan is er Fallout 4, een spel Ik ben verliefd op. Ik was dol op Fallout 3 en New Vegas, die allebei in mijn top 10 aller tijden zouden staan - dus het zegt veel dat ik denk Fallout 4 is zelfs beter dan die beide. En toch The Witcher hield me niet de weg Het leven is vreemd heeft. De jury is nog steeds bezig Fallout 4, maar ik verwacht er niet aan te denken, kom in februari. Beiden zijn beter spellen dan Het leven is vreemd, maar geen van beide waren zo indrukwekkend ervaring.
Ik vind het heel moeilijk om te zeggen dat ik de voorkeur geef Het leven is vreemd aan die twee kolossen, toen ik zoveel meer tijd met hen doorbracht; het zijn beide enorme RPG's waar ik om verschillende redenen van houd. Geralt en Ciri waren geweldige personages waaraan ik gehecht was, en Fallout's grootsheid is bijna onmogelijk onder woorden te brengen. Maar zoals ik in het begin al zei, voelen Max en Chloe zich bedrukt. Ik gaf meer om Max Caulfield van het lezen van 8 pagina's van haar dagboek in aflevering 1 dan ik voor de meeste personages - in elk medium. Ik weet dat vanaf nu, wanneer ik een screenshot zie of een nummer ervan hoor, of hoor ik de term hella, ik me serieus zal gaan heimwee en liefde voor Het leven is vreemd.
Dit doet me denken aan de 2012 Game of the Year-nominaties.
Dat was het jaar waarin Telltale's De wandelende doden, Giant Sparrow's The Unfinished Swan, en thatgamecompany's Reis waren allemaal tegen Mass Effect 3, Dishonored, en Borderlands 2. Dat was het eerste jaar dat digitale (of "indie") games net zo serieus werden genomen als de AAA-releases. Veel gamers konden (en kunnen nog steeds niet begrijpen) hoe dergelijke kleinere, vaak meer artistieke spellen, in één adem kunnen worden overwogen. Maar het komt neer op impact, innovatie, verhaal en plezier.
I denk De wandelende doden had dat jaar moeten winnen omdat het het beste verhaal en de grootste impact op mij had. Dus als dat criterium hetzelfde is, Het leven is vreemd zou dit jaar winnen. Gelukkig doet niets hiervan echt iets en kan ik genieten van zoveel spellen als ik zou willen, maar ik kies altijd graag voor een spel van het jaar.
En voor het geval je het niet kunt zien, heb ik nog steeds niet helemaal besloten wat voor game het voor mij is in 2015. Als ik echter overweeg mijn game van het jaar te spelen, heb ik het gevoel dat ik weet welke game ik het meest zal onthouden liefdevol; een kleine indie-titel die er een zekere gouden glans aan geeft.